Pjesnički maraton u čast međunarodnog praznika žena
Fi­lo­zof­ski fa­kul­te­t u Nik­ši­ću

Lju­bav je svje­tlost

Pjesnički maraton u čast međunarodnog praznika žena

Lju­bi­te­lji po­e­zi­je u gra­du pod Tre­bje­som bi­li su u pri­li­ci da u okvi­ru Knji­žev­ne tri­bi­ne če­tvrt­kom, na Fi­lo­zof­skom fa­kul­te­tu u Nik­ši­ću, po­vo­dom 8. mar­ta pri­si­stvu­ju Pje­snič­kom ma­ra­to­nu lju­bav­ne po­e­zi­je pod na­zi­vom „Je­dan pje­snik - jed­na pje­sma”. a mo­guć­nost da uve­li­ča­ju i ta­ko da­ju do­pri­nos ovom pra­zni­ku ima­li su svi pje­sni­ci iz Cr­ne Go­re.­

Oku­pi­lo se njih 19 sa pri­ja­te­lji­ma i po­zna­ni­ci­ma da pri­su­stvu­ju ve­če­ri po­sve­će­noj že­ni - maj­ci, se­stri, su­pru­zi, lju­bav­ni­ci...

Po­zdra­vlja­ju­ći oku­plje­ne pred­sjed­nik Knji­žev­ne za­jed­ni­ce „Mir­ko Ba­nje­vić” Ra­di­slav Gar­da­še­vić, pje­snik, je na­gla­sio da ka­da bi bio li­šen osje­ća­nja lju­ba­vi ljud­ski rod bi bio be­zna­ča­jan i be­smi­slen.

- Lu­bav to je svje­tlost. To je pro­svje­tlje­nje du­še i ti­je­la, što je sre­ća što se ni­čim ne mo­že za­mi­je­ni­ti. Od ka­da po­sto­ji ljud­ski rod, po­sto­ji i lju­bav- lju­bav pre­ma vo­lje­noj oso­bi, maj­ci, se­stri, pri­ja­te­lju, ne­ko­me i ne­če­mu. I pti­ce ima­ju lju­bav. Lju­bav nas ople­me­nju­je, di­že ljud­sko bi­će do ne­slu­će­nih vi­si­na. To je to­pli­na, za­vje­tri­na ko­ja nas šti­ti od stra­šnih bu­ra, od po­to­pa i uda­ra. Tu smo si­gur­ni. Ka­da je lju­bav pra­va to je omo­tač od me­ta­fit­zič­ke stu­de­ni. Bog se po­tru­dio da sva­ko ljud­sko bi­će do­ži­vlja­va i pro­ži­vlja­va to bes­kraj­no div­no osje­ća­nje, a što je svoj­stve­no čak i dru­gim ži­vim bi­ći­ma. Ko u svo­me bi­ću ne­ma mje­sta za lju­bav, nji­me vla­da bes­kraj­na pra­zni­na. Ali, ko je taj ko to pre­fi­nje­no osje­ća­nje uti­snu­to sna­gom bo­ži­je po­mi­sli u bi­će čo­vje­ka mo­že da iz­ra­zi sna­žno, sli­ko­vi­to, moć­no? Ko­me je to, od Bo­ga da­to? Ko ima tu pri­vi­le­gi­ju? Ko­je je to na­ci­je, ra­se? Ima li tu ne­geg po­seb­nog? Na­rav­no da ima, ite­ka­ko! Ali, ni­je od­re­đe­nje ni na­ci­ja, ni ra­sa, ni bo­ja ko­že. To je bož­je ova­plo­će­nje, da­to onim bi­ći­ma ko­ja se zo­vu pje­sni­ci. To je po­seb­na ra­sa – pje­snič­ka ra­sa, ko­ju ima­ju svi na­ro­di, sve na­ci­je i sve bo­je ko­že i žen­sko i mu­ško na svim me­ri­di­ja­ni­ma zem­no­ga ša­ra. Ako ne­ko ima do­slu­ha sa sve­mo­gu­ćim on­da su to pje­sni­ci - ka­zao je Gar­da­še­vić.

Ve­če je po­e­zi­jom otvo­rio aka­de­mik Žar­ko Đu­ro­vić, a on­da su se sti­ho­vi ni­za­li kao đer­da­ni, za mi­kro­fo­nom su se na­šli i pje­sni­ci iz Pod­go­ri­ce, Nik­ši­ća, Da­ni­lov­gra­da i Plu­ži­na Slo­bo­dan Ču­ro­vić, Dra­ško Vu­le­vić, Če­do Ko­va­če­vić, Ve­se­lin Vu­jo­vić, Ra­du­le Ra­ko­če­vić, Da­ni­je­la Šće­pa­no­vić, An­đe­la Jo­kić, Je­le­na Vi­lo­ti­je­vić, Mi­le­ta Bu­la­to­vić, Je­le­na Me­đe­do­vić, Mil­ka Ni­ko­lić, Alek­san­dar Ću­ko­vić, Ba­jo Ne­ne­zić, Du­šan Go­ve­da­ri­ca, Ra­di­slav Gar­da­še­vić, Ili­ja La­ku­šić, Slo­bo­dan Mi­lić i Du­ška Kon­tić

Or­ga­ni­za­to­ri ovog ma­ra­to­na su Fi­lo­zof­ski fa­kul­tet, FOS i Knji­žev­na za­jed­ni­ca „Mir­ko Ba­nje­vić”.

Izvor:(Dan)