Mediji u Crnoj Gori i regionu su Cerović prozvali posljednjom crnogorskom virdžinom - ženom koja se odrekla udaje i zavjetovala da će očuvati porodično prezime i praktično preuzeti ulogu muškarca, glave kuće. Koliko je u istoriji Crne Gore bio rasprostranjen fenomen „virdžine“ i da li je surovi patrijarhat i rodovsko-plemensko uređenje uzrok postojanja ove pojave?

„Virdžina“ - institucija patrijahalnog svijeta, koji nosi svoja pravila, jedan je od uobičajenih naziva za djevojku koja mijenja svoj polni status i socijalni identitet. Ova pojava ne prestaje da privlači pažnju etnologa, medija ali šire javnosti. „Virdžina“ ili zavjetovana djevojka podrazumijeva djevojčicu ili djevojku koja roditeljskom odlukom, rijetko svojom željom, do kraja života živi i ponaša se kao muškarac. Mada se pretpostavlja velika starost ove pojave, kaže za RSE profesorica antropologije i etnologije na Univerzitetu Crne Gore (UCG) Lidija Vujačić, prvi pisani tragovi je vezuju za devetnaesti vijek.

„Pojava 'virdžine', 'ostajnice' ili 'tobelije' (od turske riječi: tobe, što znači zavjet) se najednostavnije može objasniti kao arhaični fenomen ženskog celibata kombinovanog sa djelimičnom ili potpunom rodnom inverzijom. Naime, u dinarskim krajevima se u prošlosti dešavalo da djevojka ostane neudata u roditeljskom domu usljed posebnih okolnosti. Zavjetovane djevojke ili djevojčice pak, su virdžinama postajale po odluci svojih roditelja ne bi li im zamijenile nepostojećeg sina i tako produžile, makar fiktivno, porodično ime i lozu za još jednu generaciju. Celibat je djevojčici ili djevojci najčešće bio nametnut, mada je ponekad bio i samostalna odluka- teško je reći dobrovoljna“, objašnjava Vujačić.

Malobrojni etnološki pisani izvori bilježe slučajeve nekoliko crnogorskih virdžina, poput Milice iz Rovaca, Stanice - Dage Marinković iz Bijelog Polja, a Stanu Cerović navodili su kao poslednju crnogorsku „virdžinu“.

Profesorica Lidija Vujačić smatra da su „virdžine“ na neki način društveno konstruisane pojave. Zato što se, objašnjava Vujačić, biološki pol ne može mijenjati, ali se zbog činjenice šta u patrijarhalnom ambijentu znači žensko, a šta muško dijete -mogao mijenjati rodni identitet. Međutim, za Vujačić objašnjenje da je djevojčina žrtva, odricanja od svog ženskog identiteta, imala namirenje u izuzetnom poštovanju „virdžininog“ čina, sa današnje tačke gledišta to nije prihvatljivo.