Grupa od 20 državljana Srbije uhapšena je u noći uoči parlamentarnih izbora u Crnoj Gori zbog sumnje da je pripremala napad na institucije i hapšenje premijera Mila Đukanovića tokom izbornog dana.

Kao organizator grupe označen je bivši komandant Žandarmerije Srbije Bratislav Dikić.

Tvrdnja ministra spoljnih poslova Srbije Ivice Dačića da o Bratislavu Dikiću zna jedino da je penzioner i da je bolestan ne djeluje uvjerljivo baš kao što nijesu uvjerljive ni dosadašnje izjave srpskih zvaničnika o hapšenju Dikića. Pitanja da li se Dikić odmetnuo ili poneki posao odradi i za državu u penzionerskim danima prije svega važna su za Srbiju: prvo zato što je penzionisani komandant Žandarmerije uhapšen zbog nečasnih poslova u drugoj državi, a drugo i Milorad Ulemek Legija je bio penzioner kada je rukovodio akcijom ubistva premijera Srbije 2003. godine.

Čeka se sudski epilog

Koliko bezbjednosne i parabezbjednosne službe utiču na regionalne odnose, Pobjeda je pitala prof. dr Zorana Dragišića sa beogradskog Fakulteta za bezbjednost i novinara Vojislava Tufegdžića koji se bavi bezbjednosnim pitanjima.

"Teško je reći koliko bezbjednosne službe utiču na regionalne odnose", kaže Dragišić uz napomenu da treba sačekati sudski epilog onoga što se desilo u Crnoj Gori.

"Ja bih to prije nazvao organizovanim kriminalnim grupama nego parabezbjednosnim službama, jer da bismo ih zvali parabezbjednosnim službama morala bi biti njihova veza sa određenim nosiocima vlasti. U ovom trenutku takva veza ne postoji ili se ona ne može dokazati. To su ljudi kriminalci koji su nekada imali ili još uvijek imaju policijske značke ili pripadaju određenim bezbjednosnim službama. Toga ima u svim državama regiona i to je ono što je karakteristično za slabe i nedovršene države: dakle, da se formiraju paralelni centri moći i neki paravojnici i parapolicajci sebi daju za pravo da budu zaštitnici nacionalnih interesa i države. To je u stvari jedna magla koja se prodaje, a iza svega toga stoji čist kriminal i borba za nelegalan profit", rekao je Dragišić ocjenjujući da je najveći dio tih ljudi u različitim krivičnim djelima: od trgovine ljudima do trgovine narkoticima, reketiranja, to su stvari koje naš region prate od početka ratova i sve države u regionu boluju od te bolesti i da se, generalno gledano, to sve ne može posmatrati van konteksta organizovanog kriminala koji u ovom regionu predstavlja ozbiljnu prijetnju.

Tufegdžić pažnju usmjerava na to da bivši ljudi bezbjednosnih službi nemaju ,,presudnu moć i uticaj da bi nešto napravili“, odnosno da takvi ljudi ,,mogu da budu u funkciji, ali ne može da se desi da budu samostalni i da samostalno odlučuju“.

On smatra i da takvi ljudi na regionalne odnose utiču ,,u mjeri u kojoj im je to dozvoljeno, da znaju način funkcionisanja sistema, ali ne mogu da budu odlučujući u funkcionisanju sistema“.

Dragišić ističe da devedeset devet odsto bivših pripadnika službi bezbjednosti svojim daljim aktivnostima samo doprinosi bezbjednosti države i društva, ali i konstatuje da ,,manji broj ljudi odlaskom u penziju počinje da se bavi kriminalom“, ali imamo i ,,jedan broj ljudi koji su više u samim službama i bave se kriminalom".