Yo La Tengo spada u red kultnih bendova koji tokom cijele karijere konstantno stvaraju dobru muziku. Za razliku od mnogih velikih grupa čiji je talenat bljesnuo i nestao u momentu, još od kada su daleke 1986. godine objavili album, pa sve do danas, drže jedan idealan balans kvaliteta i kvantiteta koji im je obezbijedio značajno mjesto u istoriji muzike.
Kao miljenici kritike nikada nisu bili dovoljno mejnstrim da izgube kultni status, braneći tako kvintesenciju nezavisne muzičke scene. Iza sebe nisu imali Geffen kao Sonic Youth, ambiciozni ali i autodestruktivni menadžment The Stone Rosesa ili zanimljivu ”od zvijezda do očaja” biografiju da bi postigli instant popularnost.
I upravo to ih je očuvalo da nakon dvije decenije u bezbjednim vodama alternativne kulture opstanu i sačuvaju svoju inspiraciju, koju je Nik Kejv spominjao odbijajući 1996. godine da bude nominovan za MTV nagradu jer, kako on kaže, muza nije konj za utrku.
Yo La Tengo su osnovani 1984. godine u Hobokenu, Nju Džersi. Formiran od strane gitariste Ire Kaplana i njegove supruge, bubnjarke Džordžije Habli, bend je bio u potrazi za ostalim članovima od kojih se tražilo da preferišu postpunk bendove, kao što su Mission of Burma i The Soft Boys, ali i legendardi psihodelični barok losanđeleske grupe Love. Nakon niza postava, Yo La Tengo neposredno se pred ulazak u studio konačno kompletirao sa gitaristom Dejvom Šramom i basistom Majk Luisom.
Njihov prvi album ”Ride the Tiger” (1986) bio je nezapažen, jer je rijetko ko mogao prepoznati šta se krilo iza prvih pjesama. Sa mekim zvukom alternativnog folka koji se susreće sa indie-popom, debi ostvarenje Yo La Tenga je postavilo temelje njihovog prepoznatljivog zvuka.
(Izvor:Vijesti)
