U rječnicima je taj frazem zabilježen u kombinaciji sa različitim glagolima, ali uvijek sa istim značenjem: „oštro, žestoko napadati, osuđivati nekoga”.

Tako se kaže: bacati (ili dići, osuti, sipati) drvlje i kamenje (na nekoga).

Frazem bacati drvlje i kamenje (ili samo kamenje), u toj ili u drugim glagolskim vezama, potekao je iz jednog davnog običaja, koji je bio poznat još u starom vijeku. To je bilo kamenovanje krivaca, teška i sramotna smrtna kazna, primjenjivana još kod Egipćana, Persijanaca, Jevreja, Grka, Rimljana, Gala i drugih starih naroda.

Na taj način su se kažnjavali najteži prestupnici: ubice roditelja, izdajnici države, bogohulnici i preljubnici.

Postojao je i ustaljeni ritual kamenovanja. Osuđenoga su obično, pod stražom i u pratnji razjarene gomile, tjerali izvan grada do mjesta izvršenja kazne. Samo gonjenje iz grada simbolizovalo je izgon krivca iz zajednice o koju se ogriješio.

Tu, na mjestu izvršenja, svi prisutni bacali su na njega kamenje (a sudeći po frazemu, i drvlje i druge čvrste predmete) sve dok osuđenik ne bi u mukama izdahnuo. Zatim bi se svi, moralno rasterećeni, vraćali kući, dok se gomila pod kojom je ležao osuđenik smatrala mjestom prokletstva.