U prvoj nedjelji festivala uspješno su se smjenjivali nastupi umjetnika koji su interpretirali različite muzičke žanrove obojene sopstvenim afinitetima. Tako smo nastupom Mendelson trija koji je predvodio čarobni violista Vladimir Mendelson imali priliku da čujemo nadahnuta izvođenja kompozicija francuskih autora Gabrijela Forea, Fransisa Pulanka, ali i druge bečke škole – Albana Berga, kao i italijanskog kompozitora Nikola Paganinija.
Nakon ovoga, koncert dua koji čine violinista Vujadin Krivokapić i pijanistkinja Ana Mihaljević, uz iskreno i predano tumačenje djela Roberta Šumana, Johanesa Bramsa i Džona Koriljana, pozicionirao je domaće umjetnike među značajna imena svjetske muzičke scene, i pružio im priliku da i oni ispišu nadahnute stranice u paleti ovogodišnjeg festivala.
Virtuozi
Dugo najavljivana promocija novih izdanja Muzičkog centra Crne Gore, CD-a Gorana Krivokapića i Crnogorskog gitarističkog dua (koji čine Goran Krivokapić i Danijel Cerović) obradovala je mnogobrojnu publiku koja je nakon promocije prisustvovala koncertu ova dva virtuoza. Kroz kompozicije Dušana Bogdanovića, Astora Pjacole i Karla Domenikonija istaknuti umjetnici, veoma muzikalno, uz neposrednu i šarmantnu komunikaciju sa publikom, su predstavili djela sa novog diska. Za nešto širu festivalsku publiku pravi praznik je bio koncert održan u drugoj nedelji festivala, „kralja ciganske violine“ Robija Lakatoša i Gjas benda iz Subotice. Ovi umjetnici su dvočasovnim nastupom u dvorani ispunjenoj do posljednjeg mjesta, predstavili bogato romsko muzičko nasljeđe „upakovano“ u svjetski prepoznatljiv muzički izraz Robija Lakatoša.
U utorak, 16. aprila, na Velikoj sceni Crnogorskog narodnog pozorišta, drugi put u okviru ovogodišnjeg festivala A tempo, nastupio je Crnogorski simfonijski orkestar. Zanimljiv izbor programa, izvođačka koncepcija i odlično izvođenje, plod izuzetne umjetničke ličnosti i znalačkog rada maestra Bojana Suđića, svrstavaju ovaj koncert u jedan od vrhova ovogodišnjeg festivala. Pod vođstvom maestra Suđića, koji sa našim ansamblom ima višegodišnju, veoma uspješnu saradnju, pored uvertire br.3 Leonora, Ludviga van Betovena i Koncerta za violu i klarinet, Maksa Bruha, nakon više od četrdest godina u Crnoj Gori je izvedena jedna od najzahtjevnijih i najznačajnijih simfonija u istoriji muzike Betovenova Peta u c-molu, ili kako se često naziva „Simfonija sudbine“. Nemjerljiv doprinos kvalitetu koncerta pružili su izvanredni solisti, crnogorski violista Ivan Vukčević i umjetnik češkog porijekla, klarinetista Milan Reriha, koji su u Bruhovom Koncertu tumačili solističke dionice.
Prefinjeno
Borba za kvalitet, protkana elitizmom koji dirigent Suđić posjeduje, učinila je da od prve do posljednje kompozicije uživamo u emocijama i zagonetkama koje pred nama postavljaju izvođenja ovih djela. Posvećenost sa kojom je tumačenju partiture pristupio maestro rezultirala je prefinjenim nijansiranjima zvuka, čime je orkestar u uvertiri za operu Leonora demonstrirao, od početnog piana do završnog fortissima, smislenu, muzički misaonu cjelinu. Kroz uvertiru u c-molu koja kao moto ima citat iz Florestanove arije „u proljeće života“ mogle su se pratiti dvije kontrastne melodije sa impozantnim završetkom. Iako naviknuti na uvertiru kao koncepcijski dio programa koji nas „uvodi“ u ozbiljnije koncertne i simfonijske partiture, interpretacija Leonore predstavljala je nadahnut prostor ispunjen muzikom koja postavlja veliki broj pitanja. Nakon uvertire, izveden je Koncert za violu, klarinet i orkestar u e-molu njemačkog kompozitora Maksa Bruha. Uprkos tome što je komponovan u 20. vijeku (1911. godine) koncert odiše romantičarskom elegičnošću i lirizmom. Veoma dobra saradnja dvaju solista, umjetnika pouzdane intonacije, visoke tehničke spremnosti i izuzetne muzikalnosti rezultirala je nadahnutim tumačenjem Bruhove partiture.
Na kraju, koncert je zaokružen izvođenjem remek-djela klasične literature – Betovenovom Petom simfonijom. Pristup tumačenju partiture maestro Suđić je zasnivao na razotkrivanju suptilnih, manje vidljivih značenja utkanih u svaku notu, počev od prvog, najprepoznatljivijeg motiva. Sa ogromnom energijom, i stavom koji objedinjuje oštru autoritativnost i elitističku gracioznost, Suđić je uspostavio odličnu saradnju sa orkestrom i vodio ga sa sigurnošću razotkrivanja novog u poznatom. Borba (u prvom stavu), Nada ( u drugom), Očajanje (u trećem) i Pobjeda (u finalu) u interpretaciji crnogorskih simfoničara zazvučali su te večeri moćno i ubjedljivo, na njihovu veliku radost i oduševljenje publike.
(Izvor:Pobjeda)
