Pažljivom analizom filmskih trendova može se zaključiti mnogo o periodu u kome je djelo nastalo. Tako je danas cigareta gotovo potpuno protjerana iz bioskopskih filmova, ali je oružje prisutnije nego ikada ranije. Ono što je ostalo isto je da se žene i dalje često tretiraju kao objekti, ali to sve češće počinje da važi i za muškarce. “Magični Majk“ je upravo takva vrsta filma, i to u formi romantične drame.
Adam (Aleks Petifer) je nezaposleni devetnaestogodišnjak koji živi kod svoje sestre Bruk (Kodi Horn). Tokom rada na građevini sprijatelji se sa radnikom Majkom (Čening Tejtum). Ubrzo Adam otkriva da je Majk muški striper i počinje da se bavi istim poslom.
Režiser Stiven Soderberg (“Putevi droge“, 2000) je poznat kao svestran i produktivan autor. Nije neobično da snimi dva, a ponekad i tri filma godišnje. Oni često variraju po kvalitetu, ali se nijednom ne može osporiti zanatska kompetentnost. Slično se može reći i za “Magičnog Majka“.
U pitanju je korektno režiran film koji je nastao na osnovu životnog iskustva glavnog glumca, Čeninga Tejtuma (“Uhvati ritam“, En Flečer, 2006). Prije glumačke karijere, Tejtum je bio sportista, maneken, muški striper i plesač.
Scenarista filma, Reid Kerolin je blizak Tejtumov prijatelj, pa se tako svaki dio Čeningove karijere može ispratiti u ovom filmu. Glavni junak je propali sportista, naši junaci plešu i skidaju se uz muziku, a svi izgledaju kao manekeni.
Domete ovog filma treba gledati isključivo u okviru onoga što pokušava da bude. “Magični Majk“ postavlja sebi veoma skromne ciljeve, što se pokazalo kao dobra odluka.
Prije svega, muški striptiz se ne tretira na komičan način kao u socijalnoj drami “Do gole kože“ (Piter Kataneo, 1997), a Soderberg je daleko i od načina na koji je temu tretirao Pol Verhoven. “Magični Majk“ je, prije svega, osmišljen kao film za žensku (ili mušku) publiku koja želi da gleda trbušnjake nabildovanih muškaraca i ne želi da se bilo kome izvinjava zbog toga.
Umjesto da gledateljke prolaze kroz mučenje serijala “Sumrak“ koji se gledao iz istog razloga, ali kod koga je sveukupni očaj poništavao tih nekoliko minuta u kojima glavni junaci trče kroz šumu bez odjeće, ovdje je odnos između bicepsa i glavobolje bolji.
Što se tiče priče, ona je tu samo vezivno tkivo između dva plesa, a otprilike je i takvog kvaliteta. Ovdje je sve potpuno predvidljivo, ali film se i tako ne gleda zbog toga. Dobro je što Soderberg nije dozvolio da djelo potpuno sklizne u treš što, kad se uzme u obzir materijal, nije za potcjenjivanje.
(Izvor:Vijesti)
