U suštini, nema pretjeranih razlika u odnosu na muškarce ubice, kažu stručnjaci, sem što žene, pored ubistava iz emotivnih razloga, nehata ili koristoljublja nekada odgovaraju i za specifičnu vrstu ubistava, kakvo je čedomorstvo, piše Pobjeda.

Tri slučaja ubistva beba u protekloj godini šokirala su crnogorsku javnost: za jedno od njih je izrečena dvanaestogodišnja kazna majci koja je ubila četvoromjesečno dijete, dok su druga dva postupka u toku. Osuđena nije imala navršenih 21 godinu, u protivnom joj je prijetila maksimalna kazna zatvora…

Razlozi za ovakve zločine, tvrde stručnjaci, najčešće su postporođajna depresija i poremećaj ličnosti. Sociolog Andrija Đukanović pojašnjava za Pobjedu da neki od razloga za čedomorstvo mogu biti i nespremnost da budu majke, odbacivanje porodice, siromaštvo, kao i zavisnost od narkotika i alkohola.

“Dešava se često da žene ostanu trudne a da to nijesu željele. Najčešće su to žene iz nižih socijalnih slojeva. Moguće je i da i postporođajna depresija utiče na čedomorstvo. To je pojava koja se javlja u periodu tokom 12 mjeseci nakon porođaja. Ubistva starije djece mogu biti uzrokovana nekim drugim stvarima. Ipak, smatra se da je čedomorstvo najčešće uzrokovano psihičkim poremećajima ličnosti. Teško je naći drugi razlog, iako se navode odnosi u porodici”, objašnjava Đukanović.

Dodaje da se nakon nekog vremena počinioci ovakvih zločina pokaju jer u trenutku ubistva nijesu svjesni posljedica.

“Kasnije se javlja se osjećaj krivice i kajanja. Skoro je bio jedan takav slučaj na sjeveru naše zemlje kada je prilikom odbrane na sudu ubica izrazila kajanje zbog svog djela”, dodao je Đukanović.

Za razliku od ove specifične vrste krivičnih djela, za koju stručnjaci navode da okidač treba tražiti u psihičkim teškoćama i poremećajima, u drugim slučajevima žene, prema statistici, najčešće počine najteže krivično djelo kada trpe nasilje.

“Motiv možemo tražiti i u osveti kao i u psihičkim poremećajima ličnosti. Ipak, najčešći motiv jeste dugogodišnje fizičko i psihičko nasilje od supruga. Poremećeni porodični odnosi koje žena godinama trpi u jednom trenutku postanu okidač da izvrši najteži zločin i oduzme život. Naravno, kao što rekoh, i drugi razlozi igraju veliku ulogu. Znamo primjere iz medija o ženama serijskim ubicama čiji je zločin motivisan, odnosno uzrokovan poremećajima psihe. Dakle, ne može se samo jedan uzrok izdvojiti kao dominantan”, pojašnjava Đukanović.

Po nekim istraživanjima, kako navodi on, žene nakon ubistva se ne kaju i spremne su da prihvate djelo.

“Dakle, ne poriču djelo i nemaju odbranu koju ubice obično imaju. Smatraju da drugačije nije moglo. U javnosti se ubistva koja učine žene smatraju naročito brutalnim usljed predrasuda o ženama kao nježnijem polu. Društvo ima sliku žene koja je pažljiva, nježna, a ne počinilac zločina”, navodi Đukanović.

Prema iskustvima zabilježenim u advokatskoj praksi, nema razlike između muškaraca i žena kada se brane pred sudom zbog ubistva.

Advokat Dušan Lukšić za Pobjedu pojašnjava da se žene malo emotivnije brane, ali da u suštini nema razlike.

“Tu nema razlike između žena i muškaraca počinilaca krivičnih djela, u principu iznosi se odbrana, uglavnom malo emotivnije nego muškarci, mada ne i uvijek. Žene ubijaju, kada se to dešava, koliko sam mogao primijetiti mahom iz emotivnih razloga, ljubomore, odbrane u smislu da su trpjele kontinuirano maltretiranje, te zbog nekih duševnih poremećaja, a bilo je i slučajeva koristoljublja”, objašnjava Lukšić.

On dodaje i da nema razlike kada zastupaju ženu ili muškarca optužene za ubistva ili teška ubistva.

“Nema neke pretjerane razlike, osim što pristup eventualno bude malo drugačiji u smislu što je ipak na nivou izuzetka da su žene počinioci”, navodi Lukšić.