Kada je IBM-ov PC XT predstavljen 1981. godine, najslabija konfiguracija imala je 8 puta više memorije neko kompjuter za navođenje koji je korišćen za Apolo misiju – 16k naspram 2k.
PC XT je radio na nevjerovatnoj brzini od 4.077MHz – to je 0.004077GHz. Apolov kompjuter bio je poput puža u poređenju sa ovim – 1.024MHz.
Bez obzira na sve, očigledno da je po današnjim standardima u pitanju bio prilično arhaičan kompjuter. Kompjuter koji nas je doveo na Mjesec bio je skoro duplo slabiji od IBM-ovog kompjutera koji se pojavio deset godina kasnije.
Postavlja se pitanje, šta je bilo toliko fascinantno sa Apolo kompjuterom za navođenje?
Impresivan dio nije toliko vezan za hardver koliko za softver koji ga je eksploatisao.
Operativni sistem Apolo kompjutera mogao je da radi na 8 zadataka u isto vrijeme. U pitanju je zaista podvig za to vrijeme i nešto što danas uzimamo zdravo za gotovo.
Međutim, ovaj multitasking nije onakav kakvim ga danas zamišljamo. Današnji operativni sistemi kontrolišu obavljanje zadataka i u stanju su da zaustave bilo koji program u bilo kom trenutku i da svoju snagu prebace na drugi zadatak.
Apolov kompjuter za navođenje samo je povremeno bio u stanju da prebacuje snagu sa zadatka na zadatak.
Svaki kompjuter takođe mora da posjeduje i neku vrstu interfejsa, bilo da su u pitanju samo prekidači i svjetla koja trepere ili nešto znatno kompleksnije.
Apolo kompjuter bio je znatno bliži prekidačima i svijetlećim tačkicama. Komande su unošene u kombinaciji „glagol-imenica“, a potom je sve to unošeno u formi brojeva. Kada slušate trake sa Apolo 11 misije, možete čuti kako se astronauti pozivaju na glagole i imenice u razgovoru sa kontrolom misije u Hjustonu.
Naravno, nijedan kompjuter ne bi bio kompletan bez poruka o greškama. Apolo kompjuter imao je i to, ali kada bi se greška pojavila, to bi značilo da je vrijeme da se oprostite sa životom.
Tokom misije posada je greškom ostavila radarski sistem uključenim, dok je ekipa zadužena za slijetanje koristila drugi sistem kako bi utvrdila razdaljinu do Zemlje. Greške „1201“ i „1202“ su zasvijetljele i napravile pravu pometnju u kontrolnoj sobi i u samom brodu. Greške su u osnovi značile da je kompjuter primao previše podataka da bi mogao da funkcioniše.
Pojedini izvori tvrde da je Nil Armstrong obraćao vrlo malo pažnje na elektronsku opremu prilikom slijetanja i da je skoro ručno uspio da spusti letjelicu svega 6 kilometara od planirane mete.
I na samom kraju, šta bi bio program bez apdejta?
Posada Apolo 14 misije saznala je koliko je zapravo komplikovan njihov kompjuter kada su morali da unesu zakrpu u sistem tokom leta.
Kompjuter je greškom dobijao signale za prekid kada niko nije pritiskao dugme za prekid misije. Dok je letjelica orbitirala oko Mjeseca, Nasini inženjeri smislili su zakrpu za memoriju (sav sistemski kod bio je smješten u memoriji koja je mogla samo da čita podatke i to nije moglo da se promijeni bez fizičke zakrpe).
Cio proces ubacivanja apdejta tokom leta trajao je otprilike 90 minuta.
Kada pomislimo na sve te nevjerovatne misije, i šta je sve bilo potrebno da se one ostvare, nikako ne smijemo zaboraviti ni znoj, suze i krv koji su bili odgovorni za pravljenje i programiranje Apolo kompjutera.
Jednom prilikom, jedan od Nasinih inženjera izjavio je da su na samom početku razumjeli svu kompleksnost računara za navođenje najvjerovatnije nikada ne bi počeli da rade na njemu pošto bi msatrali da je potrebna tehnologija bila znatno ispred tadašnjih mogućnosti.
Izvor: B92
