Srećno i plodno književno razdoblje Stevana Sremca počelo je 1893. godine, po povratku iz Niša u Beograd. Tada objavljuje satirične pripovjetke “Božićna pečenica” i “Maksim”, tople i duhovite priče u kojima je izražen njegov smisao za detalj i karaktere, a posebno se ističe komičan ugao gledanja na svakodnevni život malog, običnog čovjeka u Srbiji gdje se iza prividne ozbiljnosti malograđanskog života otkriva neozbiljna, banalna, smiješna strana života.
Najveći broj djela Stevana Sremca su novele i kratke priče u kojima opisuje patrijahalnu atmosferu Srbije sa kraja 19. i početka 20. vijeka, a njegove priče odišu ljubavlju za načinom života koji polako odumire.
Bio je konzervativac, volio je stari način života i često se suprotstavljao novim stvarima koje su se pojavljivale u društvu pa je sa simpatijama gledao jedino na periferiju Beograda, na sitne trgovce i zanatlije o kojima je sa blagim humorom govorio u svojim djelima.
(Izvor:Blic)
