U RAZMAKU od samo nekoliko nedjelja, u ljeto 2003. godine, svijet je ostao bez dvije velike filmske zvijezde - Ketrin Hepbern i Gregorija Peka. Mada su oboje stvarali u zlatno doba Holivuda, njihovi se putevi nikada nijesu ukrstili na filmskom platnu. Danas, deceniju nakon njihove smrti, brojni novinari i poštovaoci filmske umjetnosti spajaju ih u jedinstvenu priču o velikom talentu i neponovljivoj harizmi.
Lijepa, nezavisna, ali i impulsivna i nerijetko drska Ketrin Hepbern prkosila je ustaljenim normama ponašanja u Holivudu. Za publiku i kritiku ona je odavno ikona svjetske kinematografije, po izboru Američke filmske akademije ona je „najbolja glumica 20. vijeka, a pripadnice ljepšeg pola pamte je i kao osobu koja je „stavila žene u pantalone, i figurativno i bukvalno“.
- Svaki put kad čujem muškarca kako govori da su mu draže žene koje nose suknje, ja mu kažem „probaj ti, pa mi kaži kako je“ - jedna je od njenih čuvenih izjava.
Za razliku od diva njenog vremena, Hepbernova je umjesto glamuroznih haljina i naglašenih dekoltea radije birala cigaret pantalone i ležerne košulje. Poznata po neukrotivoj prirodi i po četiri Oskara, Ketrin je bila miljenica publike i kritike, ali ne i novinara. Mada je početkom tridesetih godina prošlog vijeka bila velika zvijezda zahvaljujući hit filmu „Jutarnja slava“, toliko je izbjegavala novinare da su je već na početku karijere prozvali Ketrin od Arogancije. Bila je opsjednuta čuvanjem svoje privatnosti.
Nakon početnih uspjeha, uslijedio je ozbiljan pad, tokom kojeg je Ketrin dospjela na crnu listu i označena kao „otrov za blagajne“. Na vrh se vratila „Filadelfijskom pričom“ (1940) u kojoj je igrala sa velikim muškim zvijezdama Džejsmom Stjuartom i Kerijem Grantom. Naredni film „Žena godine“ (1942) povezaće je sa Spenserom Trejsijem i na poslovnom i na privatnom planu. Na ovom snimanju počela je jedna od najpoznatijih filmskih romansi, koja je istovremeno i sablažnjavala moraliste, jer je Trejsi, kao ubijeđeni katolik, odbijao da se razvede od supruge. Zajedno su se pojavili u devet filmova, od kojih je najpoznatiji njihov poslednji „Pogodi ko dolazi na večeru“ (1967), za koji je Hepbernova dobila drugi Oskar. Iz poštovanja prema Trejsijevoj porodici, Hepbernova nije bila na njegovoj sahrani, iako je svima bila jasno ko je bila ljubav njegovog života.
U ovaj lik sam unio sva svoja osjećanja i sve što sam naučio za tih 46 godina o životu, roditeljstvu, rasnoj nejednakosti i nepravdi. Gotovo da ne prođe dan a da ne pomislim koliko sam bio srećan što sam dobio tu ulogu!
Ali, nije Pek voljen samo zbog „Ptice rugalice“. Ovaj nesuđeni student medicine sa Berklija već u prvih pet godina filmske karijere pohvaljen je sa čak četiri nominacije za Oskara („Dani slave“, „Džentlmenski sporazum“...). U istoriji svjetske kinematografije, ali i u srcima mnogih dama, važno mjesto zauzima romantična komedija „Praznik u Rimu“ (1953), u kojoj je u glavnoj ulozi princeze debitovala Odri Hepbern. Pekova rola novinara i džentlmena bila je namenjena Keriju Grantu, ali je ovaj odbio riječima da je Odri previše mlada da bude njegova partnerka.
- Čini mi se da svaki scenario koji dobijem ima otiske Grantovih šapa - šalio se Pek kasnije.
Upravo na snimanju „Praznika u Rimu“, glumac je upoznao svoju drugu suprugu, novinarku Veroniku Pasani, sa kojom je ostao sve do smrti. Njihovoj ljubavi nijesu naudile Pekove filmske partnerke, holivudske dive, poput Ave Gardner i Lorin Bekol. Reputaciju velike zvijezde čuvao je ulogama u filmovima „Mobi Dik“, „Topovi sa Navarona“, „Rt straha“... Mada je bio jedna od vodećih zvijezda zlatnog doba Holivuda, nekoliko poznatih kritičara njegovu glumu u pojedinim filmovima ocijenilo je kao „ukočenu i drvenu“. Na udaru kritike su najviše bila Pekova ostvarenja u kasnijim godinama, poput „Momaka iz Brazila“. Uloga doktora Mengela dobila je dosta negativnih kritika, za razliku od Lorensa Olivijea koji je za rolu lovca na naciste Ezru Libermana nominovan za Oskara.
Pekova angažovanost nije se samo odnosila na glumu, već je ostao upamćen i kao veliki humanitarac. Bio je aktivista udruženja za borbu protiv AIDS-a, predsjednik Američkog društva za borbu protiv raka, učestvovao u protestima protiv rata u Vijetnamu (iako je podržavao sina koji se tamo borio), bio borac za ljudska i rasna prava. Njegovi obožavaoci tvrde da su mu iskrena etička i moralna ubjeđenja nagrađena dva puta: Oskarom za Atikusa Finča i Ordenom slobode koji mu je američki predsjednik Lindon Džonson dodijelio za humanitarni rad.
(Izvor:Večernje novosti)
