Ovo je inače prvi put da izdavač iz Crne Gore publikuje njegove romane.
„Nož” se ubraja u njegove najkontroverznije romane, koji je kada se pojavio 1982. godine bio čak cenzuorm zabranjen. Tadašnji komunisti napadali su ovaj roman kao svetogrđe, kao napad na bratstvo i jedinstvo... Drašković im je tada odgovorio: „Oni koji kriju zločin, spremaju se da zločin ponove”. No, to nije sprečilo da se roman čita, i da „Nož” postane jedna od najtiražnijih knjiga ikad štampanih na srpskom, a preveden je na engleski, ruski, francuski, grčki, ukrajinski, češki, poljski, rumunski i mnoge druge jezike.
Radnja knjige počinje u selu kod Gacka, kraju iz kojeg potiču Draškovićevi korijeni. Na pravoslavno Badnje veče 1942. godine u kuću srpske porodice Jugović dolazi grupa ustaša, Muslimana, njihovih komšija i kumova Osmanovića. Tu izvrše stravičan pokolj cijele porodice, ali poštede malog Iliju, tek rođenu bebu. Njega odnesu u svoje selo i predaju ga Rabiji, čiji je muž poginuo te noći u pohodu na Jugoviće. Namjera im je da Rabija odgaja malog kao svoje dijete i da naprave od njega pravog ustašu koji mrziti i ubijati Srbe. Međutim, istu noć u Osmanoviće upadaju četnici i pokolju Muslimane, a Rabija uspije pobjeći u šumu sa malim Ilijom, dok četnici odnose njenog pravog sina, vjerujući da je to srpsko dijete koje su Osmanovići oteli Jugovićima. Ilija preživljava rat i odrasta kao Alija Osmanović uz Rabiju, vjerujući da mu je ona prava majka, a da su četnici odnijeli njegovog brata. Alija kasnije odlazi u Sarajevo na studije, ali ga sudbina njegovog brata, Rabijinog otetog sina za kojeg vjeruje da mu je brat, proganja i dalje i on odlučuje da ga pronađe. Prilikom posjete Osmanovićima gotovo slučajno susreće seoskog hodžu, tajanstvenog čoveka poznatog kao Sikter-efendija. Od njega Alija, tj. Ilija, saznaje strašnu istinu o svom porijeklu... Odnosno, kada saznaje da on nije ono što je uvijek mislio da jeste... ali, da ni njegovi preci nijesu ono što je on uvijek mislio da jesu...
Film je doživio i ekranzaciju a neke od glavnih rola tumače Aleksandar Berček, Žarko Laušević i Ljiljana Blagojević.
Odgovarajući u jednom intervjuu na pitanje o problematici konvertitstva na Blaknu, kao i identitetskim problemima koje one sobom na ovako malo prostoru nosi, Drašković je rekao:
- Da, svi mi pokazujemo i dokazujemo da je bratomržnja magistralna mržnja. Najbolje znamo ono što ne znamo ili nećemo da znamo... Ubili smo Jugoslaviju, jer nijesmo mogli da podnesemo njenu dugu. Naše su oči za samo jednu boju, a uši za samo jednu notu- – kazao je Drašković.
(Izvor:Dan)
