Roman govori o velikoj usamljenosti, ali i o najdubljoj ljubavi. Priča o nepokolebljivosti, istrajnosti i beznadežnom poštenju. Roman „Pukovniku nema ko da piše“ za razliku od ostalih Markesovih romana nema podlogu u magijskom realizmu. Glavni junaci su bezimeni, što ostavlja utisak neznatnosti i gotovo beznačajnosti njihovih života.
Pukovnik i njegova žena, koji su izgubili sina u jeku političke represije, bore se sa siromaštvom i stanjem finansijske nestabilnosti. Korupcija lokalnih i nacionalnih dužnosnika je očigledna, a Markes se njome bavi bazirajući se prvenstveno na uticaj vlasti na društvo. Pukovnik i njegova žena primorani su da postepeno prodaju imovinu koju im je ostavio njihov sin. On je mrtav i jedini podsjetnik na njega je pijetao kojeg pukovnik hrani i priprema za učestvovanje u borbi pjetlova.
U svom autobigrafskom romanu „Živjeti da bi se pripovijedalo“, Markes je objasnio da mu je za roman kao inspiracija poslužio djed, koji je takođe bio pukovnik i koji nikada nije dobio obećanu penziju. Međutim, postoji i druga strana koja kaže da je Markesu kao inspiracija poslužilo vlastito iskustvo nezaposlenosti kada je 1961. godine jedna novinarska redakcija čiji je član bio, prestala s radom.
Markes se smatra najpoznatijim piscem magičnog realizma, žanra koji rješava mitove, magiju i realnost. Markesove knjige učinile su da latinoamerička literatura dođe u centar pažnje svjetske kulturne javnosti šezdesetih godina 20. vijeka. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1982. godine. Istoimena filmska adaptacija Markesovog romana, sa Fernandom Lujanom u ulozi pukovnika, snimljena je 1999. godine.
(Izvor:Pobjeda)
