“Nemislosrdno kradu državnu šumu, koju potom po cijeni od pedeset eura za tonu, dakle ne po kubiku nego po toni, prodaju proizvođačima peleta”, kazao je jedan od mještana.

Smatra da je vrlo simptomatično što se sve to događa na lokaciji koja je udaljena od grada četiri do pet kilometara, a da to niko ne vidi i ne registruje.

“Ovo je nemoguće da ostane neprimijećeno, osim ako nema sprege između onih koji kradu, i onih koji bi trebalo da čuvaju”, kaže taj mještanin.

Portal RTCG je pokušao da kontaktira neke od odgovornih u Upravi šuma u Beranama, ali se nijesu javljali na poznate telefone.

Iz šumarske inspekcije nezvanično je rečeno da nema nikavih prijava u vezi sa krađom na tom prostoru, ali su potvrdili da ima mnogo registrovanih i prijavljenih krađa u drugim oblastima na teritoriji beranske opštine.

Uprava za šume je tokom prošle godine zabilježila i veći broj incidenata, kada su šumokradice nasrtale fizički i na šumarske radnike.

“Ovo što se sada dešava na lokaciji Gradac kod našeg sela, počelo je upravo sa većom potražnjom drveta u fabrikama peleta. Tu je računica jasna. Vlasnika fabrike od jedne tone sirovog drveta može izvući i do 0,80 tone peleta. Onda prodaju po 320 eura, ili izvoze po višestruko većim cijenama”, kaže ovaj dobro upućen mještanin naselja Budimlja.

On navodi da fabrike peleta i ovih dana rade u tri smjene, i da se u to može uvjeriti svaki prolaznik u noćnim satima, kada vidi svjetla i dim, odnosno isparenja iz fabrike tokom procesa sušenja drveta.

Portal RTCG je nedavno pisao o tome kako proizvođači peleta na sjeveru države koriste energetsku krizu i nedostatak energenata na tržištu, pa su cijene peleta podigli toliko da ostvaruju ekstraprofit.

Iz tog razloga peleta u Beranama, kao i u većini gradova na sjeveru Crne Gore, nema po cijeni koju je odredila Vlada. Državni mehanizmi da se to spriječi do tada su izostajali, a ono što se nakon pisanja dogodilo je da nekoliko fabrika bude kažnjeno sumama koje su u najmanju ruku smiješne u odnosu na profit koji proizvođači ostvaruju tokom samo jednog dana.

Dok vlasnici nekih fabrika peleta tvrde da “zbog propratnih troškova i poskupljenja sirovine” dalja proizvodnja peleta po nametnutoj cijeni, navodno, nije održiva, potrošači koji dobro poznaju situaciju u ovoj oblasti smatraju da proizvodna cijena peleta u Crnoj Gori ne može biti veća, u prosjeku, od 80 eura po toni, sa svim troškovima.

Od te, do cijene od 320 eura, razlika je od dvjesta i četrdeset eura, što predstavlja čistu zaradu od samo jedne tone.

Neke od fabrika dnevno proizvedu i do devedeset tona. Devedeset puta 240, što predstavlja čistu dobit, iznosi 21.600 eura, za samo jedan dan rada. Kada se to pomnoži sa trideset dana, dobija se čista zarada od 630 hiljada eura za jedan mjesec.

“Ovdje je riječ o proizvođačima peleta koji drvo nabavljaju od šumokradica, ili iz druge ili treće ruke. Zasmislite onda kolika je zarada koncesionara šuma koji posjeduju fabrike peleta, a koji su od države i ove godine dobili pravo na šume po cijeni od 12 do 15 eura za kubik bukovine na panju, ili 23 eura za kubik čamovine. Njihov posao je unosniji nego bilo kakav drugi šverc”, kaže taj sagovornik Portala RTCG.

On skreće pažnju na to da se radi o istim ljudima koje su koliko do juče zvali tajkunima, i koji po takvim cijenama pravo na koncesije koriste već preko dvadeset godina.

Zbog tih povlašćenih koncesionara, mnogim malim drvoprerađivačima na sjeveru Crne Gore pogoni stoje neupošljeni, osim ako kod ovih prvih ne kupe drvo po mnogostruko većoj cijeni.

Sada se još pojavljuju i šumokradice koji nemilosrdno sijeku sve što pronađu, a koliko su se oslobodili u tom poslu, govori i primjer prostora državne šume na području naselja Budimlja, na samo nekoliko kilometara od Berana.

Izvor: RTCG