Danas su zabrinjavajuće skokove broja umrlih i bolničkih liječenja od kovida-19, sa kojima smo se svi upoznali tokom mračnih dana 2020. i 2021. godine, zamijenili podmukliji, ali nepopustljivi naleti svakodnevnih umiranja.

Primjera radi, pogledajmo samo cifre za 21. decembar 2022. godine – 133 smrti od kovida-19 u Engleskoj, prema internet stranici britanske vlade – broj koji možda ne djeluje izuzetno u poređenju sa 2020. godinom, kada je virus ubijao ljude u hiljadama (iste nedjelje u SAD je umrlo 2.919 ljudi od kovida-19).

Ali kako ističe Kučarski, vremenom čak i mali broj smrti može da se akumuliše u zapanjujući, možda čak i šokantan broj.

Čitave 2022. godine ista baza podataka pokazuje da je u Engleskoj od kovida umrlo 46.099 ljudi.

Vlada više ne vodi ovu evidenciju za čitavu Veliku Britaniju.

To nije 75.240 smrti iz 2020. ili 74.558 smrti iz 2021. godine, ali je i dalje više nego što većina ljudi očekuje.

Poređenja radi, tokom posebno nezgodne sezone influence, u Velikoj Britaniji od gripa i upale pluća može da umre oko 30.000 ljudi.

Veoma je drugačije porediti podatke između zemalja tokom godina na globalnom nivou, jer načini i kriterijumi za određivanje šta se računa kao smrt od kovida umnogome variraju.

Međutim, SZO sabira brojeve smrtnih slučajeva od kovida koje prijavljuju pojedinačne zemlje.

Na osnovu toga možemo da steknemo neku sliku o razmjerama pandemije: 2022. godine, širom svijeta je prijavljeno malo više od 1.215.000 smrti od kovida.

To je mnogo manje od 3.505.000 prijavljenih slučajeva iz prethodne godine, ali je i dalje ogroman broj smrti – i vrlo vjerovatno značajno manji od pravog broja.

A opet, u mnogim svjetskim kuloarima moći – pa čak i novinskim redakcijama – ove aktuelne smrti jedva da se pominju u poređenju sa mnoštvom drugih kriza na dnevnom redu, od ratova preko troškova života do računa za energiju.

A opet, širom planete, kovid-19 ponovo tinja već mjesecima.

“Zamor od koronavirusa“

Naučnici priznaju da bi vjerovatno moralo da se desi nešto drastično, kao što je uticaj koji izvrši neka nova supervarijanta, da bi se to promijenilo.

Ili, kao što to kaže Kučarski, postali smo toliko usredsrijeđeni na vrh krive kad su u pitanju smrti povezane sa kovidom, da smo previdjeli koliko ovo sporo nizanje smrtnih slučajeva na kraju u zbiru može da donese takođe visoku brojku.

“Vidjeli smo to sa delta sojem 2021. godine. Nije to bio veoma visok vrh, ali je bio mnogo, mnogo duži i na kraju je pravi ukupni broj bolničkih liječenja bio veoma sličan onom iz 2020. godine. Samo su bili raspoređeni na mnogo duži vremenski period zato što virus nije protrčao kroz populaciju na isti način“, kaže Kučarski.

Isti trend je primijećen u SAD, gde nekih 2.000-3.000 Amerikanaca svake nedjelje i dalje umire od kovida-19.

Epidemiolog sa Harvarda Vilijam Henidž kaže da je pisao novinarima jedne velike medijske organizacije u julu prošle godine, informišući ih da ako se aktuelni broj smrti ekstrapolira na čitavu godinu, bilo bi to ekvivalentno trima posebno teškim sezonama gripa.

Ali takve vijesti ne završavaju više automatski na naslovnim stranama.

“Brojke su zapravo prilično visoke. Ali jedna od stvari koja se dešava sa ljudima je da konstante naprosto postanu dio njihove svakodnevice“, kaže Henidž.

Denis Neš, epidemiolog sa gradskog univerziteta u Njujorku dodaje da se na njih obraća pažnja samo kada dođe do velikih skokova.

“To je stvorilo situaciju u kojoj će ljudi manje obraćati pažnju na ono što se dešava sem ukoliko se u podacima ne ogleda nešto zaista krupno. Ali kad počnete da pratite šta se dešava tokom vremena, zaista je zastrašujuće koliko smrti i dalje imate danas“, objašnjava.

Za Neša i druge, jedan od glavnih izvora nezadovoljstava je da mnogi od tih smrtnih slučajeva djeluju kao da su mogli i te kako da budu spriječeni.

Oklijevanje sa vakcinom i buster dozom

Iza beskrajnog niza grafikona i tabela na vladinim sajtovima, iznenađujuće je teško probiti se kroz brojke da biste do kraja razumjeli ko još uvijek umire od kovida-19.

Narativ o ovim smrtima može da se sagleda samo ako se razgovara sa ljekarima na prvoj liniji fronta u bolnicama.

Prema Vilijamu Šafneru, profesoru zarzanih bolesti Medicinskog centra Univerziteta Vanderbilt u Nešvilu, u Tenesiju, to su i dalje oni koji su bili najugroženiji u ranim danima pandemije.

“Ljudi koje viđamo na bolničkom liječenju obično su ili stariji ljudi ili mlađi koji su imunokompromitovani, bilo zbog bolesti ili lijeka koji im narušava imuni sistem. Tu imate brojne visokorizične grupe“, kaže Šafner.

Endrju Ustianovski, konsultant britanske Opšte bolnice Sjevernog Mančestera, dočarava sličnu sliku.

“Smrti kojih mogu da se sjetim iz skorašnjeg perioda a sa kojima sam imao posla bili su ljudi koji su uglavnom bili izuzetno imunokompromitovani ili veoma krhki, i kovid je stoga udario jače na njih“, kaže on.

“To takođe ne znači da su oni uvijek umrli od kovida. Mogli su da se zaraze kovidom u bolnici, ali ih je zapravo ubila njihova hronična bolest.“

Mnogi ljekari smatraju da je jedan od stalnih problema koji ove pojedince čini još ugroženijim jeste sporo primanje buster vakcina, čak i među visokorizičnim grupama.

Najnovija statistika pokazuje da se ukupno 26 miliona ljudi iz Velike Britanije kvalifikuje za buster doze, ali je samo polovina njih do sada primila te vakcine.

Oklijevanje sa busterom još više zabrinjava u SAD, gdje je samo 29,6 odsto Amerikanaca starijih od 65 godina primilo najnoviju dozu.

Mnogi su razlozi za ovaj trend, od toga da probleme sa pristupom vakcinama i oklijevanje sa vakcinama podstiču političke napetosti i dezinformacije, do „apatije prema kovidu“ – i političari i opšta populacija željni su da ostave sve ovo za sobom.

U septembru je američki predsjednik Džozef Bajden slavno objavio da je “pandemija završena“, dok su poruke o javnom zdravlju zauzeli drugi novonastali problemi kao što su majmunske boginje, polio i preopterećene bolnice zbog dvije godine nagomilanih zaostalih operacija.

Ali dok izostanak buster doze može da ima malo uticaja na relativno zdrave pojedince koji su uglavnom akumulirali hibridni imunitet od prošlih zaražavanja i vakcinacija, dokazi iznova pokazuju da zaštita stečena vakcinom rapidno slabi kod najugroženijih.

U martu 2022. godine, jedna studija je pokazala da imunitet značajno opada među korisnicima staračkih domova poslije svega tri mjeseca.

Naučnici smatraju da vladini i zvaničnici javnog zdravlja moraju da rade više na tome da osiguraju da većina ugroženih do kraja bude svjesna važnosti zaštićenosti vakcinama.

“Tvrdim da trenutna cijena kovida mora da bude niža nego što je mi tolerišemo. Mogli bismo da je smanjimo, svakako u SAD, kad bismo bolje vakcinisali ljude. Društvo, kroz kombinaciju političke nepažnje i zamora od pandemije, spalo je na trenutnu situaciju. Znam za ljude koji su umrli, nesvjesni da su imali pravo na buster dozu koja bi im vjerovatno spasla život“, kaže Henidž.

Zaštita ugroženih

Zato što je trenutno teret kovida-19 još neproporcionalnije pao na pleća najugroženijih, postavlja se pitanje da li društvo u cjelini treba da učini više da ih zaštiti i pronađe načine da smanji aktuelni broj umrlih.

Kad bi se buster doze nudile svim starosnim grupama umjesto samo najugroženijim, to bi moglo da izvrši uticaj smanjenjem transmisije, a dijeljenje antivirusnih lijekova kao što je pakslovid, kojima se pripisuje smanjenje mortaliteta, moglo bi da bude glatkije, ciljanije i rasprostranjenije u svijetu.

Vlada i bojazan da monoklonalnim antitijelima – proteini uzgojeni u laboratoriji koji dopunjuju imuni sistem tijela – kao što su Regeneronov regen-kov i Astrazenekin koktel antitela Evušeld, kojima je pripisano spasavanje života mnogih sa kompromitovanim imunim sistemom – rapidno opada efikasnost protiv novih varijanti.

Kao posljedica toga, Henidž kaže da, iako će nove varijante kao što su BQ 1.1 – podvarijanta omikron soja – najvjerovatnije izvršiti mali uticaj na nivou čitave populacije, vjerovatno doprinijeti stalnom aktuelnom broju smrti među najugroženijima.

“Prilično je očigledno da će terapije monoklonalnim antitijelima za ljude kojima je su potrebne postajati manje efikasne. To znači da je veća vjerovatnoća da će neki od najugroženijih ljudi imati problema sa virusnim infekcijama koje ćemo sretati ove zime. Ali zato što su oni manjina, mislim da smo nažalost skloni da ih ne uvažavamo“, kaže on.

Neprekinuti nadzor

Na mnogo načina prvobitna nejednakost pandemije samo se produbljivala kako je ova napredovala.

Naučnici kažu da postoje mjere koje možemo da pokušamo da primijenimo kako bismo zauzdali podmukli neprekinuti niz smrti od virusa, ali oni svi zahtijevaju određeni stepen spremnosti društva na podnošenje žrtava, od nošenja maski u javnom prevozu do prekida lanaca transmisije ili poboljšanja ventilacije u zgradama.

Oko 90 odsto stanovnika kineske provincije Henan zaraženo je koronom, podaci su zdravstvenih zvaničnika

Epidemiolozi upozoravaju da ako budemo suviše samozadovoljni povodom razumijevanja ko umire od virusa i zbog čega, najvjerovatnije nećemo biti spremni ako dođe do promjene plime.

“Svakih nekoliko mjeseci viđamo da se količina napora i novac koji se ulažu u ovakvu vrstu sakupljanja podataka smanjuju. Pitanje za mene uvijek je kako da se osiguramo da imamo dovoljno podataka da, ako dođe do neke nove promjene, budemo u prilici da je spazimo? I damo preporuke ili upozorenja ili šta god već treba da se uradi“, kaže Hodkroft.

Istovremeno, ljekari kažu da iako je svaka smrt tragična, mora da postoji izvjesna doza pragmatizma kad su u pitanju posljedice kovida-19.

Ustianovski ističe da mnogi svjetski zdravstveni sistemi kad se sve sabere i oduzme imaju ograničene resurse.

Iako sve trenutne smrti od virusa mogu da se spriječe ukoliko se vakcine ili antivirali daju pravovremeno, isto važi i za mnoge druge smrti od srčanih bolesti, meningitisa ili drugih hroničnih bolesti.

“Mi imamo intervencije koje mogu da spriječe pogoršanje stanja kod ljudi. Da li spasavamo svakoga koga bi trebalo? Ni izdaleka. Da li još ima prostora za poboljšanje intervencijama? Da. Ali nikada nećete imati savršenu situaciju i to je stanje svih oblasti zdravstvenog sistema. Kad bismo intervenisali kod pušača u 30. godini, imali bismo manje raka pluća i imali bismo manje srčanih bolesti kasnije. I zato se tu malo mora biti i realan“, dodaje.