Aleksandar Vučić je juče gostujući na RTS-u, između ostalog, kazao kako Srbi u Crnoj Gori nemaju ništa a da ih ima 30 odsto, dok su Albancima u Sjevernoj Makedoniji kojih ima 24 odsto spremni da daju šta traže.

Radulović kaže da vraćajući ponovo duh devedesetih, „srbijanski predsjednik ne prestaje da politikom „remetilačkog faktora“ svoj manir vladanja i uzurpacije nadležnosti prenosi i na druge države regiona.

„U Crnoj Gori, pored aktivnog miješanja u lokalne izbore, zauzimanjem medijskog prostora i instalacijom svojih „aktera“ u službe bezbjednosti i političke stranke, on sada, u fazi dogovora oko nove 44. crnogorske vlade, isključivim i provokativnim izjavama remeti taj proces, što je razumljivo identifikovano od strane međunarodne zajednice“, kaže Radulović.

I konačno, nastavlja Radulović, srbijanski predsjednik vrlo smišljeno i politikanski dijeli srpski nacion, tako što pravo da budu Srbi imaju samo oni koji slijede njegovu stranku ili su pod njenom političkom ili finansijskom kontrolom.

On kaže da to najbolje osjećaju opoziciono orijentisani građani Beograda i cele Srbije, kada on (Vučić) na kontra mitinzima okuplja „Srbe iz regiona“ da bi se u njegovo ime obračunavali sa građanskom opozicijom i mirnim demonstrantima koji protestvuju protiv njegove stranke i načina vladanja u Srbiji.

Kao i Slobodan Milošević, kaže, da bi skrenuo pažnju sa unutrašnjih problema u Srbiji, on „pronalazi“ ugrožene Srbe u drugim državama i javlja se kao „spasilac“.

„Ostalo je još samo da u svom neprevaziđenom medijskom populizmu, zaprijeti lokalnim vlastima u gradu Beču na položaj Srba, koji su treća po brojnosti nacionalna zajednica u ovom gradu i koji je, po broju stanovnika srpske nacionalnosti, po tom kriterijumu, četvrti srpski grad po veličini“.

Radulović primjećuje da i danas više Srba živi u Republici Hrvatskoj (186.633) nego u Crnoj Gori (178.500). Pored Hrvatske čak u još šest država svijeta Srba ima mnogo više nego u Crnoj Gori: Nemačka, Austrija, BiH, SAD, Švajcarska i Australija.

Ipak, kaže, u zadnje dvije godine opsesija Vučića je Crna Gora, iako danas u Crnoj Gori ima najmanje pet vladajućih stranaka, na lokalnom i državnom nivou, koje su „prosrpske“ ili u kojima dominiraju članovi ili rukovodstvo koje se nacionalno tako izjašnjava.

Međutim, srbijanski predsjednik vrlo smišljeno i krajnje manipulativno i pored činjenice da od 30-tog avgusta 2020 godine izrazito dominiraju prosrpske stranke ili one pod izrazitim uticajem SPC, zapomaže za „kukalim srpstvom ugašenim“ u Crnoj Gori, kaže naš sagovornik.

Pritom, za izuzetno dug period njegove vladavine, nastavlja, što kao premijera što kao predsjednika, bez obzira ko je bio vlast u Podgorici, skoro da nije urađeno ništa na unapređenju saobraćajne infrastrukture između dve države, unapređenja u oblasti obrazovanja, zdravstva ili zajedničkog predstavljanja privrednika na trećim tržištima.

„Avio prevoznik, koji on kontroliše, na relaciji Beograd – Podgorica ima jednu od najskupljih karti, a pruga Beograd – Bar na cijeloj dionici je „zastiđe“ kakvo se više ne može naći bilo gdje u Evropi. Pritom, formalni diplomatski odnosi su na istorijskom minimumu, iako su se u Podgorici, u međuvremenu, promijenile čak tri vlade. U međuvremenu favoriti srbijanskog predsjednika su Orban i Rama, forsiranje, već sada propalog projekta „Otvoreni Balkan“ i instalacija svoje „strukture“ u državama regiona, remetići time njihove i onako krhke proevropske strukture i napore“.

„Stoga, sasvim je jasno da motivi okupacije Crnom Gorom nijesu „uzvišeni i nacionalno prosvijećeni“, već su sadržani u procjeni da njegovi „faforiti“, u koje je uložio značajnu logistiku i novac, moguće neće imati sve poluge vlasti što bi njemu dalo moć ne samo da diriguje unutar političkim procesima i spoljnom politikom Crne Gore, već i njenim energetskim sektorom, lukama, privatizacijama“, zaključuje profesor Radulović.

Izvor: DAN