Da je pobuna ,,ustanika“ na Kosovu uspjela i da je ona podstakla na oružje 44 hiljade Srba u sjevernoj zoni Mitrovačkog okruga (to je Vučićeva procjena iz 2018. godine, što je više od stanovnika opštine Pljevlja), ona bi bila uvod u pokušaj dizanja na bajonete i crnogorskih Srba. Možda bi se proširila i na secesionističku Dodikovu Republiku Srpsku.

Ishod takvog nacionalističkog ratovanja Srbije tokom 90-ih godina prošlog vijeka decenijama plaća ne samo srpski narod van Srbije, već i svi okolni narodi, kao i svi stanovnici Srbije.

POSLEDICE PO VLADU CRNE GORE

Sada će biti još teže sastaviti prosrpsku vladu u Podgorici. Istopiće se još jedan ledeni brijeg srpske pete kolone u Crnoj Gori, jer su njeni birači primili k znanju dokaz da Beograd ne želi ne samo nezavisno Kosovo, već da ne želi ni nezavisnu Crnu Goru, niti Bosnu i Hercegovinu. Da može, opet bi napao i Hrvatsku. Politika Beograda je destrukcija svih graničnih država sa srpskim življem.

Ali, ne računajući DPS i neke druge stranke (ne)postojećeg suverenističkog bloka, koje partije u Crnoj Gori ne primaju iz Beograda novac i koji njihovi šefovi nemaju nekretnine u Beogradu? Narod Crne Gore je na ledini, njegove partije od ,,pobede“ iz 2020. godine ga ne brane.

Sada je mandatar Spajić na još većoj muci. Ili će on sklopiti makar privremenu vladu sa DPS-om – samo da ukloni Abazovića i organizuje vanredne izbore, ili će propasti zajedno sa svim ,,viktorijancima“ iz 2020. godine. Jedini izgledni spas mu je da pobjegne od svih njih i formira stvarnu ,,Europu zdaj“. Na vanrednim izborima bi možda bio glavni trijumfalista.

AVANTURA BEOGRADA

Oni, koji su u Vladi Srbije planirali ,,risordjimento“ na Kosovu, nalik povratku Španaca Elizabete Katoličke i Ferdinanda Aragonskog u Al Alhambru u Granadi, zamislili su dva cilja: prvi, da oružanom pobunom u Kosovskoj Mitrovici osiguraju enklavsku autonomiju sjevernih Srba na Kosovu, čime bi se Beograd pohvalio da je dobio bar ,,nešto“ – što prethodne vlade u Srbiji nisu dobile; i, drugo, partija Aleksandra Vučića i ostali nacionalisti bi u atmosferi patriotskog rata i otadžbinske histerije pobijedili na predstojećim vanrednim parlamentarnim izborima.

Nema predsjednika države koji je izgubio na izborima kada mu je država ušla u rat – sjećate se Džordža Buša mlađeg i njegovog rata protiv terora posle napada Osame Bin Ladena na Njujork, ili rata Margaret Tačer sa Argentinom oko Folklandskih ostrva u Atlantiku? U ratu predsjednik sigurno dobija, ali posle njega nije siguran, kao ni Vinston Čerčil u Engleskoj. Možda će to da doživi i Putin u Rusiji.

Ako je predsjednik Vučić autor ,,ustanka“ na Kosovu, onda je to - netipično za njega, ta zamisao je tako traljavo izvedena da je teškim fijaskom kompromitovala Srbiju.

Prva krv je pala na albanskoj, a ne na srpskoj strani. Vladini novinari u Beogradu su šokirani, ne znaju kako da opravdaju ,,ustanak“ koji nije vidno izazvan oružanim napadom Prištine na Srbe oko Banjske. Čas ćute i čekaju na instrukcije, a čas nevješto optužuju predsjednika Kurtija da je on izazivač ustanka – što ima smisla s obzirom na neke prethodne surove postupke prištinske vlade na sjeveru Kosova, ali i nema mnogo smisla s obzirom na odbijanje Beograda da prihvati miroljubivu saradnju sa Prištinom – radi spasa sjevernog malobrojnog preostalog srpskog življa. Narod oko Banjske se nije pridružio ,,hajducima“.

Katastrofom beogradskog ,,ustanka“ na Kosovu Vlada Srbije je možda pogoršala i položaj lojalnih Srba Prištini, koji su u većini sa oko 70 hiljada duša i žive u centralnom Kosovu. Oni su i u Parlamentu i Vladi Kosova. Sa njima Beograd ne opšti i prezire ih. Ovi, većinski Srbi, su – ma koliko to bilo teško prihvatiti – glavna brana agresivnoj politici Vlade Srbije, jer su dokaz da je bar početni oblik suživota između Albanaca i Srba moguć. U suprotnom, rizikovali bi samouništenje.

Automatski bacač granata

To, recimo, u Crnoj Gori još ne postoji – ne postoji srpska stranka koja neće pod srbijansku zastavu, već bi sve srbo-crnogorske organizacije htjele ka beogradskom i ruskom Istoku umjesto na Mediteran i na Zapad. Možda je baš sada Beograd otvorio prostor da se ona osnuje u Crnoj Gori. Bila bi pozdravljena od mnogih crnogorskih Srba koji više grle svoju kuću od tuđe.

KO SU ,,USTANICI“

Tek će se otkrivati ko su kosovski hajduci. Predsjednik Vučić na obraćanju javnosti 24. septembra 2023. godine nije jasno odrekao vezu Beograda sa maskiranim šeprtljama. Ali, nije ni nagovijestio da bi trebalo proglasiti Dan žalosti u Srbiji zbog ubijenih ,,legionara“. On nit priznaje, nit ne priznaje. Dan posle, ipak je proglašen Dan žalosti, ipak je država priznala…

Iskustva iz gerilskih ustanaka govore da kada se iznenada pojave obilno naoružane ustaničke trupe, u ispeglanim i mirisnim maskirnim odelima sa izglancanim čizmama, i sa protivtenkovskim i protivavionskim raketama - to oružje jedino potiče iz državnih magacina. Čijih: srpskih, ruskih, prištinskih, od krijumčara?

Niko nije prijavio provalu i istragu, niti se zna ko je platio naoružanje. A masa oružja kod 30-orice napadača je dovoljna za početno regrutovanje stanovništva za front. A ukoliko bi se otkrilo poreklo oružja i mesto štaba operacije u Banjskoj, došlo bi, vjerovatno, do snažnog raspleta.

Ako bi Srbija bila kriva – pretrpjela bi snažan međunarodni pritisak da se okane kosovskih osvajačkih snova i potom bi nacionalistička vlada u Beogradu bila u padu - sa svim pozitivnim posledicama po budućnost Crne Gore i Bosne i Hercegovine; a ako bi Priština bila kriva, onda bi Vlada premijera Aljbina Kurtija bila pred padom zbog provociranja zapadne politike pacifikacije kosovskog čvora, a ojačala bi nacionalistička vlada u Beogradu.

Za sada, malo ko misli da je Priština izvela inscenaciju napada na sopstvenu policiju, a kod mnogih provejava uvjerenje da je Beograd pokušao da podstrekne ustanak sjeverno-kosovskog stanovništva. Niko se nije ,,ustanku“ pridružio i time pojačao enigmu: ko su naoružani pobunjenici?

ŠTO JE ČUDNO

Čudno je da je kosovska policija veoma sigurno i brzo saplela ustanički plan na dizanje stanovništva na oružje - opkolila je munjevito banjsku oblast. I čudna je izuzetna mirnoća predsednika Aljbina Kurtija na konferenciji za štampu i njegova očigledna pripremljenost za nju. Govorio je jasno i nije se u govoru kolebao oko iznošenja „činjenica“ na srpskom jeziku i u političkom vrednovanju događaja. Rekao je da je „kriminalna i teroristička formacija dugo planirala napad“ i da ju je ,,finansijski i politički podržavao Beograd“. Otkud on to zna? Nastupio je vidljivo miroljubivo insistirajući na milosrdnosti prištinske vlade uprkos smrtnoj tragediji koja je zadesila jednog policajca i ranama drugih.

Izgleda da je kosovska vlada znala za plan napada. Jer, odmah u nedelju - možda neočekivano brzo, građanska je Priština reagovala na vijest o smrti Albanca, kosovskog policajca, Afrima Bunjakua, i stala paliti svijeće za uzlet njegove duše na nebo ispred policijske uprave u Prištini.

Američki ambasador u Prištini Džefri Hovenijer pridružio se građanima svojom svijećom. Poginuloj trojici-četvorici srpskih ustanika nije nigdje zapalio svijeću. Nekako vjerujemo da on zna ko su bili napadači i da ne mari mnogo za izjavu predsjednika Vučića da oni nisu bili iz Srbije već da su iz kosovskog naroda. Otkud on to zna?

Možda znamo i svi mi.

KAD ORUŽJE GOVORI...

Da li ste vidjeli da je albanska policija zaplijenila i „Zastavin“ automatski bacač granata M93 od 30 mm? Takav jedan može da sruši jugoslovensku Saveznu skupštinu u Beogradu, sada Dom Narodne skupštine Republike Srbije, jer je on sa paljbom od 50 do 400 granata u minutu nenadmašni kralj urbane destrukcije. A pobunjenici su ih imali sedam. To čudo se ne kupuje na buvljoj pijaci, mada nije nemoguće da je ostao kod kriminalaca posle povlačenja srpske vojske sa Kosova 1999. godine.

Kažu da je prištinska policija pronašla lična dokumenta koja glase na ime Milana Radoičića, navodno, opskurne ličnosti srpskog kriminala i miljenika predsjednika Vučića.

Možda je još neko znao za „ustanak“ – to su oni koji su velikom brzinom izvukli maskirane napadače iz obruča kosovske policije. Da li je moguće da je to učinio KFOR, mirotvorne trupe NATO-a, zajedno sa EULEKS-om, evropskom policijom na Kosovu? Samo su šestorica napadača pod lisicama kosovske policije – a gde su ostali ustanici? Kako su ranjeni hajduci dopremljeni u novopazarsku bolnicu u Srbiji? Zašto bi NATO to učinio - možda da opomene predsjednika Kurtija da mora da ispuni zapadnu konstrukciju o Zajednici srpskih opština koja je obećana sjevernim Srbima na Kosovu Briselskim sporazumom iz 2013. godine koji su potpisali Ivica Dačić i Hašim Tači?

Mnogo je izmiješanih karata. Kockarski sto je prljav i teško ga je oprati podjednakim pravom na zadovoljenje interesa svih kartaroša oko njega. Neko mora da prvi pokaže najjače karte.

MANASTIR BANJSKA

Mi ne bismo želeli da se pokaže istinitom tvrdnja britanske poslanice i predsjednice Odbora za spoljnu politiku britanskog parlamenta Ališe Kerns iz juna ove godine da se iz Srbije kolima hitne pomoći prenosi oružje u hramove Srpske pravoslavne crkve na Kosovu. Ona je upotrijebila riječ „šverc“. Više bismo željeli da se na osnovu poziva Raško-prizrenske eparhije ta tvrdnja provjeri inspekcijom crkava. Nismo čuli da li ih je bilo, niti se Ališa Kerns od juna na ovamo izvinila Srpskoj pravoslavnoj crkvi koja je to od nje zahtijevala.

Srpska pravoslavna crkva nema bogatu teološku istoriju, ali je, bez sumnje, sa stanovišta političke istorije, ona čista ecclesia militans iz dva razloga: njeni sadašnji ogranci su u prošlosti bili glavni borac protiv unijaćenja na Balkanu – posebno Sremsko-karlovačka patrijaršija nadležna i za Dalmaciju, ostrva i dalmatinsko zaleđe, kao i za pokatoličenja u Vojvodini – sve u Habzburškoj carevini, i bila je i ostala borac za srpsko nacionalno jedinstvo kako sa oslobodilačkog stanovišta u turskoj prošlosti, tako i do savremenog karađorđevićevskog kolonijalističkog stanovišta od 20. veka naovamo.

Biće velika šteta po Srpsku pravoslavnu crkvu ukoliko će mnogo pronađenog oružja u Manastiru Banjska na Kosovu biti proglašeno za arsenal pobunjenika. Odavno se čeka na takav dokaz. Vlada u Prištini još nije dala političku kvalifikaciju namjene pronađenog oružja. Nasilni upad pobunjenika u dvorište manastira je možda dokaz očajne želje da se oni spasu od progona prištinske policije, ali masa pronađenog oružja možda govori, na nesreću kako Crkve tako i Vlade u Beogradu, da se Banjska pretvorila u kasarnu šverca i oružanog nasilja.

VRIJEDNOST BANJSKE

Manastir Banjska ima posebnu vrijednost među ostalima na Kosovu. Sačuvana hrisovulja kralja Milutina kojom je osnovan u ranom 14. vijeku upućuje na ekonomsku etiku kaluđera ondašnjih Rašana koja je do kraja agrarna, izolaciono samodovoljna, antitrgovačka i antibankarska.

Tipična je za antiurbanu dinastiju Nemanjića zbog koje „Srbi“ nemaju gradsku prošlost i nisu se približili antičkoj ekonomiji Vizantije ni trgovačkim republikama Italije. To „prokletstvo“ nas prati do danas – nikako da uđemo u Evropu.

Kaluđeri Banjske, kao i svi ostali naši kaluđeri, ne mogu da se mere sa savremenim grčkim kaluđerima čija je crkva najveći korporativni posjednik kapitala u Grčkoj. Grčka crkva je biznis-korporacija imućna kao država. Naše pravoslavne crkve su korisnici državnog budžeta, skrivači poreza i kradljivci imovine drugih crkava. Naši kaluđeri nemaju istoriju borbene teološke službe po gradovima i selima kao katolički franjevci, dominikanci i jezuiti. Prvi se neumorno kreću van manastira po selima, oni prose, leče i polubosi propovedaju, drugi se nenadmašno obrazuju za urbano vođstvo građana i inkvizicijsku odbranu katoličanstva, a treći se kreću po neosvojenom hrišćanskom svetu šireći ideju svetskog bratstva i jednakosti po domorocima svih.

Jedino što pravoslavna Banjska ima to je preživjelo nacionalističko i antiprosvetno shvatanje modela Srbina. Ali, Srbin nije isto što i hrišćanin. Hrišćanin je iznad „srpstva“. I zato, ako preko naoružane Banjske bude zadat udarac tom modelu – to neće biti šteta za novu, savremenu Srbiju. Dobro će joj doći i dobro će doći i Crnoj Gori. Ali će to biti i udarac i za one vjernike koji tu novu Srbiju žele, a ne mogu da se oslobode ropstva preživjele kaluđerske romantike. Njima će Bog da pomogne. A kaluđerima kioji su huškali narod na pušku i front vjerovatno neće.

Možda će se ubrzo otkriti ko je naredio ustanak na Kosovu i zašto je propao. Važno je za Srbiju i za Crnu Goru - i jedno i drugo. Biće uzbudljiva ova jesen.

Izvor Pobjeda

Autor:Dragan Veselinov