Kroz priču i uz pomoć književnih sredstava, on pokazuje da je i u misionarskom radu i u etnološkim istraživanjima, i u političkim, akademskim i medijskim krugovima prisutno podređivanje drugih kultura Zapadu, njihovo pripitomljavanje i, navodno, normalizacija.
Krajem pedesetih godina prošlog vijeka, Mario Vargas Ljosa otputovao je u peruansku prašumu upoznavši se tada s kulturom plemena Mačiguenga, jednog od amazonskih plemena čija je istorija ispunjena nasiljem, istrebljenjem i marginalizacijom. Još od osvajanja konkvistadora i progona 'u ime civilizacije' pa do savremenih politika asimilacije – koje većinom znače pozapadnjenje i nametanje tuđeg identiteta – brojna indijanska plemena u Južnoj Americi na rubu su opstanka.
Nomadski život plemena, njihov odnos prema prirodi, magijski rituali, mitovi i posebno načini očuvanja zajednice fascinirali su tada Ljosu, pa je tridesetak godina kasnije, 1987. napisao roman 'Pripovjedač priča' u kojem je prenio saznanja i iskustva svoga boravka u Amazoni.
"Pripovjedač priča" inspirisan je tako specifičnostima jednog indijanskog mikrokosmosa, ali, kako je već kod Ljose uobičajeno, roman zadire mnogo dublje u društvena previranja i problematizuje hibridnost svih južnoameričkih identiteta, odnose između raznih kultura i načine "civiliziranja" drugih. Ljosa iznova, sebi svojstveno, kao što npr. radi kasnije u "Jarčevu slavlju", ne uzmiče pred politikom i zadire u veliku južnoameričku temu konflikta, susreta i miješanja kultura, pri čemu izbjegava umirujuću etnološku perspektivu navodne objektivizacije tuđe kulture i ulazi u koštac s onim temeljnim – odnosima kulturne moći i dominacije.
(Izvor:RTCG)
