Riječ po riječ, uvreda za uvredom, sramota za sramotom – iz dana u dan utiskuju se ožiljci na koži današnje Crne Gore.

Davno je počelo, još od litija i govora mržnje; od onog crtanja grafita i poruka mržnje u Pljevljima protiv Bošnjaka/Muslimana od prvih dana januara i kulminacije u izbornoj noći, posljednjeg dana avgusta 2020; crtanja meta drugim manje brojnim narodima narednih mjeseci, do, na kraju, prijetnji svima koji nijesu u njihovom kolu...

Sada je ta nenormalnost postala dio crnogorske svakodnevice. I ono uriniranje po spomeniku Ljubu Čupiću u slobodarskom Nikšiću i napad na građanske aktiviste povodom 13. jula, kao i crtanje terorističkih meta građanima na Belvederu. Sve do onog srednjeg prsta Šubare Kovačevića upućenog himni Crne Gore.

Ono što je znak društvene anomalije, postala je ,,poželjna stvarnost“. Zato ne treba da čudi što neki radnik obezbjeđenja banke u Baru izdivlja na građanku islamske vjeroispovijesti koja je ušla sa hidžabom: tako obični ljudi, ,,na terenu“ shvataju poruke sa državnog vrha.

A ima ih dovoljno, svakog dana. Od onog nedavnog šovinističkog istupa u državnom parlamentu poslanika PES-a D. Dragovića, koji bi da dijeli građane na autohtone i one druge, građane - drugog reda! A sve to uz dijabolično ćutanje lidera te stranke koji su i državni čelnici. Kao da bi većina iz PES-a, poput tog Dragovića, rado stavila, ako treba za zrno vlasti, i žute trake na rukave ili revere ,,neautohtonima“. Pa još zagrmjeli da – baš tako – idemo pravo u Evropu.

A neki bi se sa svojim neprijateljima efikasnije obračunali. Eto, skoro pa u direktnom prenosu na društvenoj mreži X, mogli smo da pratimo svetosavsko veselje u Nikšiću, ono đe su se četnički vojvoda Mandić i njegovi partijski pripuzi, poslanik Radunović i poslanica Kordić, kao i ostali seirili pjevajući ,,Leleču Turci, kukaju bule“.

Dan kasnije, nakon ovog hepeninga šovinizma, Mandić je, kao prvi čovjek parlamenta, obavijestio predsjednicu Evropskog parlamenta Robertu Metsolu i ambasadorku Evropske unije u Crnoj Gori Oanu Kristinu Popu, da je ovđe u Crnoj Gori, sve, baš sve, u najboljem redu i da jurimo ka Evropi!?

I to, ako treba, i promijenjenih državnih simbola. Svoj, ne tako mali doprinos, prosvetosavsko-proevropskim porukama dao je, prije koji dan, Raonićev Javni servis, ladno prenoseći mišljenje atletičarke Marije Vuković. One iste djevojčice iz Knina kojoj je prije koju deceniju Crna Gora otvorila i vrata i srce, a koja je danas pomislila, kada se pomene maskota OI u Parizu - kako bi baš bilo sjajno - baš super - da neko nacrta ,,onu kokošku sa crnogorskog grba“!

Eh, da: ne treba zaboraviti i Joanikija koji je, u nastupu prosvjetljenja, konstatovao da Njegoša ne bi bilo da ga Sveti Sava prethodno nije napravio?! Valjda je sada svima jasno zašto je blaženopočivši Amfilohije za svog budućeg nasljednika svojevremeno govorio da jeste ,,malo obrazovan“. Bio je Amfilohije blag: Joanikije Mićović kao da je reinkarnacija onog Njegoševog popa Mića iz ,,Gorskog vijenca“ koji štuca, muca, natuca i malo što zna.

Samo je neprosvijećeni, neobrazovani tip – poput mitropolita Joanikija – mogao verglati o doprinosu svetosavlja školskom sistemu, iako za vrijeme Svetog Save, alijas Rastka Nemanjića – nije podignuta nijedna škola. Za razliku, recimo, od vremena Petra II Petrovića kada je, na Cetinju 1834, osnovana prva u Crnoj Gori.

Ali, koga briga za činjenice, istorijske istine? Prvosveštenik Crkve Srbije u Crnoj Gori dio je istog hora predstavnika nove vlasti koji se trude ko će prije da unese svoj dio propagande i laži u slagalicu te nove ,,osvježene“, ,,avgustovske“ Crne Gore. Koja lagano, dan za danom, poprima obrise sasvim drugačije Crne Gore od one građanske, multietničke, multivjerske, zapisane u crnogorskom Ustavu.

Svi ti crni znaci što ih za sobom ostavljaju glasnogovornici vlasti, skaredne proslave, sramotne izjave i omalovažavanja manjina – a sve uz pozivanje na Evropu – sve to zaista podsjeća na jedno evropsko istorijsko iskustvo.

Ali ne ono iz vremena Sandra Pertinija ili Vilija Branta, već ono morbidno iz doba slagalice Musolinijevog fašizma u Italiji. Tu Evropu, nažalost, danas sanja

većina u parlamentarnoj većini Crne Gore, a to izaslanici Evrope u Crnoj Gori ne vide. Ili ne žele da vide?

                                                                                                                                                                                                                    Piše:Draško Đuranović; Izvor: Pobjeda