U Sjedinjenim Američkim Državama (SAD) tada je organizovano oko 5.000 štrajkova nezadovoljnih radnika koji su zahtijevali obezbjeđivanje dnevnog radnog vremena od osam sati, odmora i kulturnog uzdizanja.

U Čikagu su 3. i 4. maja izbili sukobi između radnika i policije, bilo je poginulih, a vođe štrajka osuđene su na smrt.

Predstavnici radnika iz cijelog svijeta tri godine kasnije, u Parizu na Drugom kongresu Internacionale, odlučili su da svake godine slave Prvi maj kao međunarodni praznik radničke borbe i solidarnosti.

Od tada radnici svakog 1. maja organizuju priredbe, zborove i demonstracije, izlaze na ulice tražeći bolje uslove života i rada.

Zašto Amerikanci ne slave 1. maj?

Ironično, ali zemlja u kojoj je 1. maj simbolično “rođen” danas ne slavi ovaj praznik. Nakon Oktobarske revolucije 1. maj je postao državni praznik SSSR, a potom i svih komunističkih država.

Zbog ovih konotacija, neprimjerenih za kapitalističku državu, za vrijeme talasa “straha od crvene aždaje”, radnički pokreti SAD odrekli su se 1. maja. Kao Praznik rada u ovoj državi danas se praznuje prvi ponedjeljak u septembru.

Prvi maj – dan otpora, ne odmora

Umjesto tradicionalne šetnje, Unija slobodnih sindikata ovogodišnji 1. maj – Međunarodni praznik rada obilježiće dvočasovnom manifestacijom pod sloganom “Dan otpora, ne odmora” na Trgu nezavisnosti.

Time će i zvanično početi kampanju o reformi stambene politike i zaštite privrednih subjekata od nacionalnog interesa.

Zaposleni u Crnoj Gorii ovaj 1. maj očekuju u nedostojanstvenim uslovima. Glavni problemi su i dalje rad na crno, neplaćeni prekovremeni sati kao i nesigurnost ugovora o radu.

Iz Unije pozivaju Vladu kao i vlast na lokalnom nivou ali i sve poslodavce da pokažu punu posvećenost efikasnoj primjeni radnih i socijalnih prava.

Manifestacija će početi dana 1. maja u 10 časova na Trgu nezavisnosti u Podgorici, a prvih 500 građana dobiće i prigodne poklone.