Nije lako boriti se za svoje viđenje pravde - štrajkujući glađu. Posebno, kada znaš da to može života da te košta.

U državi, u kojoj sve to, obično biva, pitanjem časti. I shvatanjem iste.

U državi, stvorenoj na jauku, leleku, kukanju, crnini, plaču. Muci svake vrste.

Krvi.

U državi, u kojoj je ono gore pobrojano, stoljećima bilo podrazumijevajući dio urođenje sociokulture.

I najvažnije, u sredini koja je tu - patnju, stradanje, tugu, gubitak ljudi, konsensualno prihvatala, ne trepnuvši.

Novo vrijeme, diskurs se promijenio.

Indiferentnost za tuđu patnju (iskusio sam), postao je dio podrazumijevajućeg obrasca, koji je dobio novocrnogorski svetonazor.

Od prilike - do prilike.

I gdje razlog (lično vidjenje) odnosi prevagu nad ljudskim golgotama.

Postali smo društvo gdje se navija da neko u mukama odgovara za "nepočinstva" prije nego li ih utvrde oni koji su za to nadležni.

Lično poimanje nečije krivice, kada se u zbiru posmatra, rađa masovnušaptačku - otvorenonavijačku, medijsku, jezivu hajku koja traži epilog.

Nimalo nejeziv.

Sumnja se izgubila.

I ništa se ne pretpostavlja.

Sa neupitno moždanom sigurnošću.

I puk se dijeli.

U minijaturnoj državi.

Sa implikacijama po željenu sociološku tolerantnost.

Izaziva li gore napisano potrebu da kao lirik, a to sam najmanje, zapišem sledeće:

kad zagrmi u srcu, a zakiši u oku, onda se čovjek nađe u olujama koje mogu da naiđu sa više strana. Jedna takva, od nas napravi srećnika, kome unutrašnja rascvjetala vatra sreću na lice iznosi, oči nakvasi.

A tako često, neka druga, koja naleti sa mrkle poljane, to isto srce, isto oko, uobliči u bolnu ranu iz koje procuri očajna tečnost što se jednako suzom zove.

Budimo naredni.

To su samo talasi, što ih život i prilike rode.

Radujmo se.

I tugujmo.

Puni naklona.

Prema sopstvenom dostojanstvu.

Tmine unutrašnje, mrkle su noći, koju narav, proistekla iz njih samih, sakriva od zvijezda, ljetnjeg mjeseca, od pjesama noćnih trubadura.

Od šumova života.

Piše:ZORAN PIPEROVIĆ

Izvor:Analitika