O Rezoluciji o genocidu u Srebrenici. čini se, oglasili su se svi. Političari i partije prijete i uslovljavaju, vrše pritisak. Vjerske zajednice negiraju genocid a “mediji” pozivaju na organizovani otpor.  

U javnosti dominira tvrdnja da će Rezolucija proglasiti sve Srbe genocidnim. Zanimljivo je da oni koji se najglasnije zalažu za to da ni jedan narod ili država ne mogu biti genocidni, naglasnije to tvrde za druge narode i države. 

Nakon potezanja kolektivne krivice za sistematsko ubijanje više od 8.000 ljudi, isplivao je novi narativ – kako to da genocidna Njemačka želi da Srbiju učini genocidnom.  

Taj, kao i sve druge netačne narative o Srebrenici, koristi i širi – Dodik. On kaže da ista ta Njemačka koja je sponozorisala ustaške zločine nad Srbima sada sponzor rezolucije o Srebrenici koja treba da Srbe, potomke žrtava genocida, stavi na tamnu stranu istorije. 

Zvanična Srbija takođe, preko svojih ministara plasira te stavove, pa tako ministar rada Nemanja Starović “podsjeća” da “oni koji su strijeljali stotinu za jednoga, koji su formirali Dahau, Jasenovac, Aušvic, Pag, danas za genocid optužuju Srbe sa ciljem da to, poput nekog aduta sjutra, politički kapitalizuju. 

Na Dodikovoj liniji sui  pravoslavna bratstva i IN4S, koji ne propušta priliku da čovjeku koji je sa terena komandovao genocidom, Ratku Mladiću, čestita rođendan.  

Pravoslavna braća kažu – “Mi ne možemo da se pomirimo sa tim da Vlada koja je formirana zahvaljujući i našim glasovima, podržava rezoluciju čiji su inicijatori potomci organizatora Holokausta i „Kristalne noći“, država koje su odgovorne za smrt tri miliona pripadnika našeg naroda u agresijama na našu domovinu u dva Svjetska rata”. 

“Da ironija bude kompletna – inicijatori donošenja Rezolucije su potomci organizatora Holokausta i „Kristalne noći“”, dodaje IN4S. 

Još bezbroj ovakvih primjera se može naći na internetu. I da – Njemačke vlasti, Hitlerov rajh je počinio najveće zločine zapisane u istoriji, u njoj se desila Kristalna noć, ona je pravila logore, čistke, ubijala… Svi znamo šta se dešavalo u Drugom svjetskom ratu, ko im je sa ovih prostora pripomogao u tome, a ko se borio protiv fašizma.  

Jedna stvar koju autori ovih gore citata, prije ignorišu nego što zaboravljaju je jako bitna – Njemačka je svoje zločine priznala, zločinci su osuđeni, njemačko društvo je prošlo proces denacifikacije, vođe Trećeg rajha su osuđene i obješene. Njemačka je godinama nakon rata, u kojem je na kraju razorena, plaćala odštetu brojnim država i udruženjima. Zabilježenog i javnog negiranja zločina Trećeg rajha skoro i da nema, njemački lideri izvinili su se žrtvama nacizma. Moderna demokratija u Njemačkoj i razvijenost te zemlje primjer su u svijetu.  

Ukratko – nije to ista Njemačka kako vam kažu pravoslavna bratstva, ministri rada, IN4S i ostali.  

Kada su saveznici pregazili Hitlerov rajh, u oktobru 1946. kategorizovali su naciste u pet grupa – glavni prestupnici, odnosno oni koji će biti osuđeni na doživotni zatvor ili smrt, aktivisti, militaristi i profiteri, koje je sljedovalo do 10 godina zatvora. Zatim, niži prestupnici koji su dobijali uslovnu kaznu od tri godine, onda podržavaoci nacista koji su dobili mjere nadzora i novčane kazne, te oni koji su bili oslobođeni optužbi.  

Tokom Nirnberškog procesa visoko rangirani nacistički oficiri su osuđeni, većina njih na smrt vješanjem, a tokom suđenja osuđeni su i zločini Trećeg rajha.  

Pod denacifikacijom se podrazumijevao proces otklanjanja uticaja nacističke ideologije iz javnog života u Njemačkoj. Denacifikacija je podrazumijevala zabranu Nacističke partije, a zagovaranja nacional-socijalističkih ideja je postalo kažnjivo – i to smrću. Svastika i svi drugi simboli su zabranjeni. Svi Njemci su morali ispunjavati upitnike i prolaziti ispitivanja o svojoj umiješanosti u nacizam a bivši nacisti su vođeni u obilaske koncentracionih kampova i puštani su im videi stradanja Jevreja u logorima.  

U dokumentima američke Vlade, iz 1945. godine jasno se navodi da program denacifikacije podrazumijeva hapšenje nacističkih lidera i podržavalaca ove ideologije kao i drugih osoba koje su opasnost po savezničku okupaciju. Takođe, članovi Nacističke partije su uklanjani sa javnih ali i drugih bitnih funkcija poput onih u privatnim kompanijama, u potpunosti su uklonjeni svi nacistički zakoni, a pored Nacističke partije zabranjene su i sve organizacije koje je ona stvarala i one koje su joj bliske. Počela je i prevencija i uklanjanje nacizma iz informacionih servisa, obrazovanja i religije.  

Nacistima su blokirana sva novčana i druga imovinska sredstva, preimenovani su trgovi i ulice koji su nosili imena vezana za nacizam.  

U septembru 1951, poslijeratni kancelar Njemačke, Konrad Adenauer iz Bundestaga je od svijeta tražio oprištaj za zločine nacističke Njemačke i rekao da je spreman da počne pregovore o reparacijama za žrtve Holokausta. Te godine utvrđene su cifre koje je Njemačka isplaćivala. Samo sa Izraelom je napravljen dogovor da se toj zemlji isplate tri milijarde maraca odštete.  

U modernoj Njemačkoj zabranjeno je negirati Holokaust, širiti nacističku idelogiju onlajn ili oflajn, izjaviti da podržavate Hitlera, nositi bilo kakav simbol vezan za nacizam. Rasisitičke i antisemitske riječi mogu vas poslati u zatvor na pet godina – poznat je slučaj pisca Ernsta Zindela koji je zbog negiranja Holokausta odležao upravo toliko.  

Opet – da, nacistička Njemačka je u Drugom svjetskom ratu počinila neopisive zločine, ali je li to ista današnja Njemačka koju pominju Miholjski zbor, IN4S, Dodik i ostali? 

 Jednostavno i kratko – ne.