Ovogodišnji spektakl u Malmeu donio je naglabanja o nebinarnim osobama, Izraelu i ratu u Gazi, skandalima iza kulisa, masovne proteste... I ništa od muzike.

EVo nama majskog broja, nakon „veličanstvene“ Evrovizije, izbora evropskih Javnih servisa za najbolju pjesmu. Već deceniju i kusur, „Eurosong contest“ postao je bojište za razmjenu političkih, seksualnih, vjerskih i drugih interesa. Odavno muzike tu nema. Ali, očigledno ima svega ostalog.

*****

Nakon dva polufinala i jednog finala u švedskom Malmeu, više se niko ne sjeća muzike, kompozicija i izvođenja, a to je ono što bi Evrovizija trebalo da bude. Ovogodišnji spektakl donio nam je naglabanja o nebinarnim osobama, Izraelu i ratu u Gazi, skandalima iza kulisa, masovne proteste i, kako rekoh, ništa od muzike.

U tim i takvim okolnostima, nije bitno ko je pobijedio, al' dobro - pobijedila je Švajcarska, sa momkom u suknjici. Iza nje, komšije Hrvati uspjeli su da odnjeguju nade za prvo mjesto bukvalno do posljednjeg sabiranja glasova; komšije Srbi imali su velike ambicije koje su rezultirale brzim zaboravom i 17. mjestom, dok su Slovenci, čini se, najmanje zainteresovani pa ih samo dno tabele u finalnom glasanju nije mnogo pomutilo.

Ovo je prvi put, dok pišem tekst u vezi s Evrovizijom, da u glavi nemam ama baš niti jednu pjesmu sa takmičenja. Da li to govori o mojim godinama ili o kvalitetu Eurosong materijala, ne znam. No, sigurno je da sve to polako postaje parada kiča i šunda, kao i da možemo sebi postaviti legitimno pitanje – da li treba da žalimo što nijesmo pokušali da se predstavimo na najgledanijoj evropskoj muzičkoj priredbi, ili je zapravo dobro što nas tamo nema. U ovim geopolitičkim i svim drugim okolnostima u kojima se održava manifestacija, veliko je pitanje kako bi se snašli nejaki Crnogorci.

Elem, kada se svetkovina evropske muzike prepoznaje:

1) po protestima u vezi s učešćem Izraela (mnogi sugerišu da je zaslužio banovanje kao i Rusija 2022);

2) po pozivima na masovni bojkot manifestacije iz istog razloga;

3) po pozivima velikog broja učesnica na prekid rata u Gazi;

4) po formalnom propustu u vezi sa „curenjem“ rezultata glasanja italijanskog žirija u jednom od polufinala (propozicije nalažu objavu tek nakon održanog finala);

5) po „free Palestine“ kampanji kontroverzne irske predstavnice Bambie Thug koja je, na koncu, poslala udruženje evropskih Javnih servisa u materinu;

6) po diskvalifikaciji predstavnika Holandije zbog navodnog maltretiranja članice organizacionog tima Eurosonga;

7) po nagloj i nenajavljenoj izmjeni glasnogovornika žirija iz čak tri zemlje (navodno zbog učestvovanja Izraela);

8) po zabrani isticanja zastave koja predstavlja nebinarne osobe i po pobjedniku koji je tu istu zastavu konačno istakao u Zelenoj sobi;

9) po privođenju Grete Tunberg, ko zna koji put.

And so on... Previše nemuzičkih tema na muzičkom takmičenju.

Na kraju, postavlja se veliko pitanje budućnosti ove manifestacije. Ove godine, najveći evropski muzički šou koji prenose gotovo svi Javni servisi postao je ogledalo u kome Evropa može da uvidi srazmjere gubitka kontrole nad samom sobom.

Okolnosti na globalnoj političkoj sceni joj svakako ne idu naruku, ali Evropu očekuje neka vrsta konsolidacije. U suprotnom, Eurosong u svom izvornom obliku, i kao dobra i humana ideja i namjena – gubi svaki smisao.

Točak koji se okreće decenijama teško će se tek tako zaustaviti, ali neko ko vodi računa o reputaciji takmičenja, na kraju krajeva, neko ili neki koji vode računa o svrsi i razlozima postojanja Eurosonga kao televizijskog koncepta šou programa, morao bi dobro da stavi prst na sljepoočnicu i smisli kako da podvuče crtu. Ovakav Eurosong, vjerujem, ne treba nikome.

Crna Gora mimo svijeta nit može, nit treba da ide. Činjenica da taj isti svijet nije u idealnom stanju ne bi trebalo da nas zavara. Imamo mi mnogo svojih briga, problema i dilema, a jedna je nedostatak aktivne muzičke scene. To nema veze sa Eurosongom, ali možda i ima.

Ne postoji niti jedan javni servis u Evropi koji na neki način ne proizvodi muziku. Razlog je prost: svaki javni servis u obavezi je da proizvodi muziku i objavljuje svoju nacionalnu kulturu, bila ona pop, džez, klasika, rok ili narodna. Za sve to postoje univerzalni standardi kvaliteta, koji na kraju krajeva, čine izbor predstavnika zemlje učesnice Eurosonga – opravdanim.

Diskrecionim pravom se može odabrati ekstrakvalitet, ali diskrecionim pravom ne mogu se nadomjestiti decenije stropoštavanja muzičkog proizvoda u nekoj zemlji. To je poenta. A Evrovizija neka nam živi, dok je Evrope, štogod nam donijela.

Izvor:Pobjeda