Mjerenja promjene temperature, vlažnosti, atmosferskog pritiska, vetra, padavina, atmosferskih čestica, jedan je od načina da se prati i predvidi klima. Razvoj nauke i tehnologije je vrlo važan i u ovom životnom segmentu, te smo svjedoci raznih istraživanja koja ukazuju na promjenu klime ali vrlo često u šumi drugih informacija, iste retko dopru do ljudi a i kada do njih dođu ljudi iz često neobjašnjivih razloga budu sumnjičavi.
Jedan od najpopularnijih istraživačkih projekata u trenucima kritičnih posledica klimatskih dešavanja, a ovih dana i kod nas, je projekat pod nazivom HAARP (High Frequency Active Auroral Research Program). Visoko frekventni aktivni istraživački program polarne svjetlosti je udruženi projekat različitih partnera: industrije, američkog ministarstva odbrane i brojnih univerziteta (Kalifornijskog univerziteta u Los Anđelesu, Tehnološkog instituta u Masačusetsu, Univerziteta u Aljasci, Stenford, Dartmout, Tulsi, Masačusets, Klemson, Pen Stejt, Merilend i Kornel Univerziteta).
Od 1990. pa sve do 2007. godine, studenti i uglavnom stručnjaci iz
oblasti fizike plazme pokušavali su da istraže i razumiju kako radi vrlo
složeni dio više atmosfere, koji se naziva jonosfera (koja se nalazi na
otprilike 80 kilometara od zemljine površine). Ovo su prije svega radili
da bi shvatili šta se dešava u jonosferi kada postoji neki snažan
događaji na Suncu tipa solarni bljesak ili geomagnetna oluja, za koje su
mislili da izazivaju poremećaje u radu satelita i drugih komunikacijskih
sredstava.
Budući da je Zemlja sve više bivala premrežena
elektičnim i sistemima mobline telefonije, smatralo se da je veća
mogućnost da snažna solarna oluja može da izazove brojne smetnje u
budućnosti, te je ideja bila da se utvrdi kako jonosfera utiče na
promjene koje se dešavaju na Suncu.
Naučnici su posebno bili
zainteresovani za oblast jonosfere zbog njene sposobnosti da utiče na
radio signale, ali i za Van Alenov pojas koji se nalazi iznad jonosfere i
deo je magnetosfere, budući da radijacija u tom pojasu može da ugrozi
rad satelita, objasnio je Denis Papadopulos, profesor fizike na Univerzitetu u Merilendu.
Kako bi sve to uspjeli da prate, naučnici su napravili laboratoriju u
Gakoni, na Aljasci i pored kućica sa raznim dijagnostičkim
instrumentima, instalirali niz od 180 visoko frekventnih antena koje
zajedno mogu da emituju 3600 kilovati radio talasa na frekvencijama od
2,8 do 10 megaherca (što je visoko frekventni rang) što omogućava
izuzetno osjetljivim instrumentima da izmjere fizičke procese koji se
dešavaju u tom pojasu. Ovaj istraživački kampus na Aljasci je dok je bio
aktivan bio otvoren i za radoznale posjetioce a mnoge fotografije i
objašnjenja kako napraviti HAARP-ovu antenu idalje ljubiteljima nauke omogućavaju da i sami naprave jednu ukoliko žele.
Ova tehnologija je bila zanimljiva i pripadnicima ministarstva odbrane
Sjedinjenih američkih država, zbog šire upotrebe iste i to kada je su u
pitanju komunikacijske inovacije. Ono gde je ova nova tehnologija mogla
biti upotrebljena se odnosi na komunikacije u izuzetno dubokim djelovima
mora ili zemlje, konkretno u slučaju komunikacije sa podmornicama ali i
detektovanju objekata duboko ispod zemlje. Daleko od toga da je ova
tehnologija dovoljno moćna da utiče na promjene u klimi, izazivanju
zemljotresa ili promjeni raspoloženja ljudi. Nerazumjevanje tehnologije i
nepoznavanje nauke o klimi dovele su do potpuno pogrešnih tumačenja
upotrebe ove tehnologije.
HAARP emituje jako nisku frekvenciju radijacije te tako ne može
uticati na mentalno ili zdravstveno stanje ljudi. Ispitavanja su
pokazala da jonosferske oluje prouzrokovane radom Sunca nisu dovoljno
jake da utiču na klimu u drugim pojasevima atmosfere, te samim tim ne
postoje ni teoretske šanse da HAARP konstrukcija inače nebrojano slabija utiče na promenu lokalnog ili klimatskog pojasa većeg regiona.
Pitajte naučnika o kataklizmičnom uticaju HAARP tehnologije
i on će vam se ili smijati ili se naprosto jako iznervirati: „
Vjerovanje u takve biblijske apokaliptične priče je posledica neznanja“,
kaže Umran Inan, profesor elektičnog inženjerstva sa Stenford Univerziteta čija je istraživačka grupa radila na HAARP projektu.
Studenti i istraživači na Aljasci ali ni pripadnici vojnih industrija
još uvijek nemaju te super moći da usmjere radio talase na više djelove naše
atmosfere te kreiraju štit od neprijateljskog satelita ili da
prouzrokuju katastrofalne zemljotrese ili poplave a svakako ne da putemHAARP tehnologije upravljaju umovima miliona ljudi.
Klimatski sistem planete Zemlje je mnogo složeniji od onoga što ljudi
obično misle a naučnici nastavljaju potragu za skrivenim tajnama načina
funkcionisanja istog kako bi lakše mogli da uvjere donosioce odluka,
kreatore politika i širu javnost o važnosti ovog fenomena za sve ljude i
druge brojne oblike života na Zemlji.
(B92)
