Prema sadržaju određenog tipa saharida možemo izdvojiti dvije vrste hrane: šećernu hranu (bogata prostim saharidima) i skrobnu hranu (bogata složenim saharidima).

Iako oba tipa hrane spadaju u ugljenohidratnu hranu, svaka se u čovjekovom tijelu obrađuje tj. vari na različit način.

Kada se skrobna i slatka hrana konzumiraju zajedno, jedna hrana utiče na otežano varenje one druge. Slatka hrana tj. šećeri blokiraju enzim koji još u ustima omogućavaju varenje skrobova, i na taj način se onemogućava optimalno varenje skrobova.

Sa druge strane, šećeri se uopšteno brzo vare, pa kada se slatka hrana kombinuje sa većom količinom neke druge hrane, kao što je skrobna hrana, može doći do poremećaja varenja šećera odnosno do fermentacije tih šećera u želucu.

Gledajući svu potencijalnu čovjekovu hranu (sva jestiva hrana) gotovo da ne postoji jedan oblik hrane u kojem se nalazi značajna količina i skrobova i šećera. Izuzetak bi predstavljala biljka Plantan odnosno njen plod, koji je vrlo sličan banani, a koji pogotovo u određenim fazama zrenja sadrži značajan procenat i skroba i šećera. To sve govori da i sa prirodne tačke gledišta ova kombinacija nema puno smisla.

Na kraju, bez obzira da li ugljeni hidrati dominiraju u vašoj ishrani tj. da li ih uzimate kao osnovni izvor energije (kao što to savjetuju velike zdravstvene organizacije) ili ste se prije odlučili za masti kao osnovni izvor energije, ovo pravilo je važno svaki put kad kombinujete u istom obroku značajnu količinu skrobne i šećerne hrane.

Klasični primjeri ovog neadekvatnog kombinovanja hrane su: različiti kolači bazirani na brašnu i šećeru, npr. krompir i kečap, hljeb i džem, i slično.

(super žena)