U najstarije doba drevnog Rima, kalendar je imao svega deset mjeseci. Šest mjeseci su trajali po 30 dana, a četiri po 31 dan, prenosi Prva.rs.

Godina je počinjala u martu, a završavala se krajem decembra. Nakon decembra dolazio je period tokom kog se dani nijesu brojali sve do dolaska ljepših dana i početka marta.

Da bi popunio ovu prazninu za vrijeme zime, Numa Pompilije, drugi od sedam rimskih kraljeva, odlučio je da kalendaru doda još dva mjeseca: januar i februar, ali tako da kalendarska godina traje 354 dana.

Da bi dobio dovoljan broj dana za dva dodatna mjeseca, Numa je od svakog mjeseca koji je trajao 30 dana oduzeo jedan dan, pa je za dva nova mjeseca ostalo 56 dana. Trebalo je, dakle, da svaki od ta dva mjeseca traje po 28 dana.

Stari Rimljani su zbog sujeverja izbejgavali parne brojeve

Međutim, u to vrijeme Rimljani su iz sujeverja izbjegavali parne brojeve pa je januaru dodat još jedan dan. Drugi mjesec je, ipak ostao na 28 dana, ali, iako se radilo o parnom broju, smatralao se da je to u redu jer je drugi mjesec bio posvećen svetkovini pročišćavanja namijenjenog kultu mrtvih.

Taj kalendar je trajao 355 dana. Februar je imao 28, mart, maj, jul i oktobar po 31, a januar, april, jun, avgust, septembar, novembar i decembar po 29 dana.

Ali, godina po tom kalendaru je za nekih 10 dana i nekoliko sati bila kraća od tropske, prave godine i zato je trebalo povremeno tu godinu proširivati umetanjem dodatnih dana.

Svake druge godine između 23. i 24. februara dodavan je još jedan mjesec koji se zvao mercedonius, a koji se sastojao jednom od 27, a drugi put od 28 dana. Stoga ne čudi što je takav kalendar pretrpio novu reformu.

To se dogodilo 45. godine, prije naše ere, kada je kalendar počeo da se pravi prema kretnju Sunca (solarni kalendar).

Pošto je godina po ovom kalendaru kraća od prave godine, odlučeno je da svaka četvrta godina bude prestupna. Prestupni dan se dodaje, naravno, februaru. U to vrijeme mnogi mjeseci su pretrpeli izvjesne promjene, pa je i februar postao veći za jedan dan, i imao je 29 dana, 30 prestupne godine. Pošto je reformu kalendara inicirao Julije Cezar, kalendar je dobio ime Julijanski kalendar.

Senat je nešto kasnije donio odluku da Quintilis dobije naziv Julius (jul), u čast Julija Cezara, a Sextilis je promijenio ime u Augustus (avgust) po Oktavijanu Avgustu. Problem je nastao zato što je avgust imao 30, a jul 31, što je rješeno tako što je od februara uzet jedan dan i dodat avgustu.

Tad se isto pojavio problem jer su se tri mjeseca od po 31 dan našla jedan do drugog: jul, avgust i septembar. Zato je odlučeno da će septembar i novembar će imati po 30 umjesto po 31 dan, dok će oktobar i decembar imati po 31 umjesto 30 dana. Tako je ponovo uspostavljena nekakva simetrija. Dva ljetnja mjeseca, jul i avgust će imati po 31 dan, kao i dva zimska, decembar i januar.

Tek početkom 17. vijeka, većina zemalja je prihvatila 1. januar kao prvi dan u godini. Italija i Engleska su tek poslije 1750. godine prihvatile taj datum kao zvanični početak godine.