Glume: Geno Lehner, Srdjan Grahovac ,Boris Isaković ,Jasna Đuričić, Karmen Bardak, Miloš Pejović, Julija Milačić, Katarina Krek, Dimitrije Dinić, Milica Trifunović, Tijana Marković,
Milica Janevski, Ivana Vuković,
Operska pjevačica: Olivera Tičević
Orkestar:
Dirigent i pijanista - Žarko Prinčić, flauta,pikolo – Zorana Jovanović , trombon - Meša Kerović, harmonika - Tijana Kovačević, truba - Sava Rajković, alt saksofon,clarinet- Gabor Bunford, bendzo, gitara - Luka Ropret, sopran saksofon, tenor saksofon - Hugo Šekoranja, udaraljke - Gašper Peršl
Godine 1728. Džon Gej piše Prosjačku operu, postavljena je u Londonu i postaje veliki hit.
Godine 1920. u Londonu opet oživljavaju komad i predstava ostvaruje rekordan broj repriza, čak 1463. Breht (sa saradnicom E. Hautman i kompozitorom K. Vajlom) godine 1928. Adaptira Prosjačku operu. Dobija nov naslov: Opera za tri groša.
Premijera Opere za tri groša u Berlinu iste godine. Totalni pogodak. Virus Opere za tri groša se širi na Brisel, Brno, Budimpeštu, Kopenhagen, Geteburg, Ljubljanu, Milano, Moskvu, Njujork, Paris, Prag, Oslo, Stokholm, Tel Aviv, Varašavu, Cirih... U prvoj sezoni više od 50 premijera. Do 1933. već 130 premijera. Do 1937. V. Benjamin bilježi već 40 000 izvođenja u cijelom svijetu.
Između 1933. i 1945. zabranjena je u nacističkoj Njemačkoj i kvalifikovana kao ‘degenerisana’ umjetnost. 50-ih godina XX vijeka postaje najduže igrani mjuzikl u Americi sa preko 2 611 uzastopnih repriza. U sezoni 1986/87 u Zapadnoj Njemačkoj ima deset novih postavki, koliko i Hamlet, ali privlači 174 000 gledalaca, duplo više nego Šekspir.
Songovi iz predstave postaju pop hitovi; 1987. MekDonalds koristi Moritat o Meki-Nožu za svoju reklamnu kampanju Big Meka.
Gore navedeni podaci nedvosmisleno daju Operi za tri groša posebno mjesto u istoriji pozorišta i istovremeno pokreću pitanje o tome što je to toliko privlačno kod nje.
Kritičar H. Jering je nakon praizvedbe napisao: ,,Zbog toga što je pronađen ton koji niti se protivi moralu niti ga negira, koji ne napada postojeće norme već ih prevazilazi i koji, osim travestije postojećeg modela na kraju, niti je parodijski niti ozbiljan. Naprotiv, zagovara se drugačiji svijet u kome su granice između tragičnog i smiješnog izbrisane. To je trijumf otvorene forme.”
Komentari