Najprihvaćenijia teorija tvrdi da ovaj zvuk izaziva ponovno namještanje zgloba ili pomjeranje tetive. Najbolje objašnjenje je možda bilo to da je pucketanje povezano sa mjehurićima ugljen dioksida koji se ili stvaraju, ili pucaju unutar tečnosti koji podmazuje zglobove.

Međutim, istraživanje predstavljeno na sastanku Udruženja radiologa Sjeverne Amerike, u velikoj mjeri je potvrdilo teoriju o mjehurićima.

Profesor radiologije dr Robert Budin sa Univerziteta Kalifornija regrutovao je dvije grupe ljudi. Jednu je sačinjavalo 30 muškaraca i žena – koji su svi pucketali prstima. Onda je pomnožio broj godina tokom kojih su subjekti pucketali prstima sa prosječnim brojem dnevnih pucketanja i došao do broja od 33 do 800 godina pucketanja po pacijentu. Potom je angažovao još 10 osoba koje to nisu činile.

Od svih učesnika traženo je da pucketaju prstima počinjući sa bazom svakog prsta – a cio proces bio je skeniran putem ultrazvuka.

Od 400 ponavljanja, u 62 slučaja zabilježeno je pucketanje zglobova – znatno manje nego što bismo mislili.

Kako bi eliminisali moguću pristrasnost, Budin i njegove kolege su sve snimke predali radiolozima koji nisu učestvovali u studiji i nisu znali koji zglobovi su proizvodili specifičan zvuk, a koji ne.

Ipak, oni su uspjeli da identifikuju zglobove koji su pravili zvuk pucketanja sa preciznošću od 94 odsto. Budin je nakon svog istraživanja napokon siguran da ima odgovor na to ko je krivac za ovaj specifičan zvuk, i tvrdi da je teorija sa mjehurićima dobra.

„Sigurni smo da su zvuk pucanja i bljesak koji se pojavljuje tokom ultrazvuka povezani sa dinamičkim promjenama pritiska koji je u vezi sa gasnim mjehurićima u zglobu“, tvrdi Butin.

Na svu sreću osoba koje pucketaju svojim zglobovima, i nesreću onih koji bi željeli da prestanu sa time, pucketanje prstima ne dovodi do bola ili oticanja zglobova.

24sata.rs