Prije ravno osam decenija, 10. maja 1933, njemački dnevni listovi izašli su sa dugačkim spiskovima „dekadentnih pisaca”, autora, čije knjige nisu bile u skladu sa „njemačkim duhom“. Uz liste pisaca, demokrata, komuniista, socijalista, Jevreja iz Njemačke i iz cijelog svijeta, stajala su obavještenja na kojim će mjestima biti omogućeno uništavanje knjiga kako bi se nova Njemačka oslobodila tog smeća.
Uveče tog istog dana, na Operplacu u Berlinu i na glavnim trgovima još 21 grada Njemačke, napravljene su „logorske vatre nacističke budućnosti”, velike lomače na kojima je spaljeno desetine hiljada knjiga čime je najavljeno novo razdoblje u istoriji njemačke i svjetske kulture.
Potpaljivanju „visoke peći njemačke kulture” na Opernplacu u Berlinu, prisustvovao je i rajhministar propagande Jozef Gebels.
"Protiv dekadencije i moralnog propadanja. Predajem vatri djela Henriha Mana, Ernsta Glaesera i Eriha Kestnera“, riječi su Hitlerovog ministra propagande.
"Političkim revolucijama prethodi duhovna priprema. Tek kada se ideja upari s političkom moći, nastaje snaga koja omogućava istorijske promjene. Vi mladi studenti ste borci za revolucionarne ideje ove države", najavio je Gebels sve strahote koje su se kasnije dešavale.
U tim „visokim pećima novog njemačkog duha”, od tog 10. maja pa sve do avgusta 1933, spaljeno je prema nekim podacima najmanje 35.000 primjeraka knjiga raznih autora i različitih sadržaja i žanrova.
Tako su na lomači na Opernplacu u Berlinu izgorjela sva djela Karla Marksa, Roze Luksemburg, Avgusta Bebela, a u pepeo su pretvorena i sve knjige nastala do 1933. Eriha Marie Remarka, Henriha Mana, Bertolda Brehta, Sigmunda Frojda, Stefana Cvajga, Liona Fejhtvangera...
Plamen nacističke lomače je te majske noći na glavnom trgu u Berlinu „pročitao“ šta piše u „Komuniznu i bakunjinizmu“ Fridriha Engelsa, u „Jeverejskoj mržnji prema sebi” Teodora Lesinga, a nije bio milosrdan ni prema „Njemačkoj republici“ i „Pozivu na razum” Tomasa Mana, “Primijenjenoj lirici” Eriha Kestnera, Brodovom “Reuvenu, knezu judejskom”, “Terorizmu i komunizmu” Karla Kauckog.
Lomača je zahvatila i djela strane literature prevdene na njemački koja su se zatekla u javnim bibliotekama. Tako su pored Lenjinove „Diktature proletarijata” u berlinskom ognju izgorjeli svi radovi Lava Trockog, zajedno sa Staljinovim „Pitanjima lenjinizma”.
Na ognjenim policama berlinske biblioteke „Lomača 1933“ našao se odnekud i „Oslobođeni Don Kihot“ Anatolija Lunačarskog uz „Oganj“ Anrija Barbisa i to u društvu svih djela Teodora Drajzera.
Plamen berlinske, majske knjižne lomače zahvatio je i roman Ernesta Hemingveja „Zbogom oružje“, “Istorijske zapise” Herbera Velsa, kao i reportaže Džona Rida „Deset dana koji su potresli svijet.“
Volter Jens, germanist i književni kritičar, zapisao je da su reakcije i u Njemačkoj i svijetu nakon ovog čina bile blage,
"Reakcija skoro da nije ni bilo. O spaljivanju su se mogle čitati kratke vijesti u novinama. Čak i u inostranstvu su kritike bile rijetke i vrlo blage. S obzirom na politiku vladajućeg režima u Njemačkoj, desilo se nešto sasvim normalno. Tek poslije se zaključilo kako je to bio samo uvod u mnogo gore stvari", piše Jens.
Paljenje knjiga nije njemački izum. Rimski carevi su palili spise hrišćana, Inkvizicija je palila knjige autora koje je smatrala hereticima. Slične stvari su zabilježene širom svijeta. Biblioteke su uvijek bile omiljeni cilj topovskih cijevi. Uništenje istorijskih dokumenata se vrši s namjerom da se unište kulturni, religiozni i politički identiteti.
U noći u kojoj su u Njemačkoj spaljene knjige brojnih pisaca, na lomači se nisu našla djela Oskara Marie Grafa. Nacisti ga nisu smatrali “nepodobnim” piscem. On je potom izjavio: „Spalite i mene! Takvo poniženje nisam zaslužio”.
(Izvor:Vijesti)
