Istraživači sa britanskog Univerziteta Plimut, Poslovne škole Varvik, Univerziteta Redboud iz Holandije i Univerziteta Vest Ingland sproveli su studiju sa ciljem da saznaju da li roboti mogu da prepoznaju ljudske emocije.

Pošli su od toga da niko ne doživljava ljudske emocije na isti način. Zbog toga su, da bi istraživanje sproveli kako treba, snimili mnogo različitih interakcija djece sa robotima i računarima, putem ekrana osjetljivih na dodir.

Nakon što su sve snimili, pokazali su snimke učesnicima istraživanja i od njih zatražili da otkriju raspoloženja djece, kao i to da li su ona tokom interakcije bila pažljiva i prijatna.

Da bi dodatno zakomplikovali stvari, dio učesnika istraživanja je gledao iste scene, ali su u njima radnje djece oponašali jednostavni crteži (slično našem čiča Gliši).

Obije grupe učesnika istraživanja identično su označile emocije djece, što je prikupljene podatke učinilo nepobitnima. Nakon toga su istu stvar prepustili vještačkoj inteligenciji, koja je ostvarila slične rezultate u oba slučaja, što ide u prilog ideji da već sami pokreti prenose relevantne informacije.

Istraživači su zaključili da se može očekivati da će, u budućnosti, roboti uspješno dekodirati i klasifikovati raspon unutrašnjih stanja i socijalnih konstrukata, koristeći samo niskodimenzionalne podatke (poput pokreta i poza) pojedinaca.

Drugim riječima, prvi koraci u tome da vještačka inteligencija počne da uvažava ljudske emocije u donošenju odluka su načinjeni. Da li će to vještačku inteligenciju učiniti humanijom, ostaje za budućnost da vidi.