Obrazovanje i akademski klišei, uticaji profesora nisu bili kočnica ispoljavanju osobenog likovnog senzibiliteta Vojimira i Filipa Vlahovića. Crna Gora i Crnogorci, ali i pejzaž, mrtva priroda, prepoznatljivi krajolici i motivi zajednički su ocu i sinu umjetniku, kojima Vlahovići prilaze heterogeno i s posebnom osjećajnošću za prostor i vrijeme, svojevrsnim estetikim doživljajem – istakla je Miranović.

Intimna ispovijest

Prema riječima Miranović, Perast, njegovi otoci, Rijeka Crnojevića, planinske vrleti, guslari i sfinge, vaze s cvijećem, portreti… motivska su ishodišta umjetnika u kojima ličnim poetikama boje intimnu ispovijest.

- Vojimir je skloniji klasičnijim kompozicionim rješenjima, centriranjem priče u središte platna, usredsređujući pažnju posmatrača na jedno motivsko jezgro, dok kod Filipa naracija se fasetira, razbija na više manjih planova i priča, koje mogu zasebno da koegzistiraju, ali i da proozilaze jedna iz druge i srećno se spajaju u kompozicionom jedinstvu – kazala je Miranović.

Zajedničke crte

Miranović je ocjenila da je ocu i sinu zajedničko prefinjen osjećaj za boju, koloritnu harmoniju i uravnoteženost bojenih odnosa.

- Kod Vojimira, linija je konstrukt priče, spontana i neposredna, nadahnuta ekspresijom trenutka. Kod Filipa specifično „kolažno“, površinsko, „apliciranje“ planova stvara posebnu dinamiku prizora i apostrofira simboličku ravan. Osjećaj za sjenku i svjetlost, kratki, žustri potezi kista, prefinjeni, gradirani prelazi, narativna poetičnost dio su ekspresivnog vokabulara kojim Vlahovići tvore svoje umjetničke svjetove, osobenim senzibilitetom i nadasve ličnim poimanjem umjetničkog – kazala je Miranović.

U središtu njihovih traganja, tvrdi Miranović, je čovjek ovog podneblja i krša, ovih obala i zalazaka, ovog plavetnila i optikuma, čovjek spreman da zarad ljepote trenutka daruje je drugima, kroz svakodnevne i vječne, male i univerzalne, individualne, civilizacijske priče.

(Izvor:Pobjeda)