Taj protest organizovan je u ime pobune protiv režima i uređivačke politike državne televizije koja je bila neobjektivna, puna optužbi i uvreda na račun opozicije i u službi propagande za tadašnji režim Slobodana Miloševića zbog čega su je zvali „TV Bastiljom“.

Oko 100.000 demonstranata zahtijevalo je smjenu generalnog direktora Dušana Mitevića i četiri urednika RTS-a Slavka Budihne, Predraga Vitasa, Ivana Kriveca i Sergeja Šestakova.

Zabrana mitinga, jake snage policije, pokušaji da se građani rastjeraju suzavcem, vodenim topovima, gumenim mecima, konjicom i silom, prebijanje demonstranata bili su način na koji se tadašnji režima Slobodana Miloševića za obračun s neistomišljenicima.

U sukobu demonstranata i policije bilo je povrijeđeno više od 200 ljudi. Poginuo je policajac Nedeljko Kosović. Policija je pucala bojevom municijom i tada je ubijen 17-godišnji Branivoje Milinović. Uhapšen je predsjednik SPO Vuk Drašković i zabranjen je rad Televizije Studio B i Radija B92.

Kao odgovor na to 10. marta studenti su krenuli iz Studentskog grada ka Terazijskoj česmi i tako je počela „plišana revolucija“.

Posle nekoliko dana protesta zahtjevi studenata su usvojeni, Vuk Drašković je pušten iz zatvora. Ministar policije Radmilo Bogdanović je podnio ostavku.

Rukovodstvo RTV Beograd je bilo smijenjeno, a Studio B i Radio B92 su nakon zabrane nastavili da rade.

Govoreći o tome kuda ide Srbija tri decenije posle 9. marta predsjednik Srpskog pokreta obnove (SPO) Vuk Drašković rekao je za NIN da ide ka članstvu u Evropskoj uniji, ali je sve više onih koji traže zaokret ka Rusiji i Kini.

„Današnja opozicija i ne liči na onu 90-tih. Udaljena je od ljudi, njihovih nevolja i htenja, nepokretna, odveć razdrobljena, bez jasnog programa i cilja. I gotovo svi su protiv onoga protiv čega, zbog državnih i nacionalnih potreba, ne bi smjeli biti. Protiv Briselskog sporazuma, mini šengena, razvojnog i strateškog povratka Amerike u Srbiju“, rekao je Drašković.

Kako je naveo, dominira nadmetanje u odbrani izgubljenog Kosova i u odanosti crkvenim dogmama iz srednjeg vijeka, a glas SPO u vladajućoj većini često je usamljen i marginalizovan.