Festivalskim orkestrom Kotor arta dirigovao je u petak 2. avgusta, u Bogorodičinom hramu u Prčanju, a publika je s pažnjom pratila izvođenja Hendlovog Končerta grosa u B-duru, op. 6 br. 7, Mocartove „Male noćne muzike“ i Serenade za gudače u C-duru Petra Iljiča Čajkovskog.

Istoricistički pristup

Ako se uzmu u obzir dosadašnje interpretacije koje je ostvario na polju barokne muzike, istoricistički pristup Mladena Jagušta bio je apstrakt onoga na čemu je oduvjek insistirao. Njegovo promišljanje umjetničkog djela „iznutra“ nije zasnovano samo na principima makro i mikro strukture, već na načinu interpretacije. Stoga, orkestarskom muzičaru koji promišlja iz aspekta (isključivo) savremenosti svog instrumenta nije lako da simulira onu autentičnost muzičkog djela koju maestro svojim unutarnjim sluhom doživljava.

Georg Fridrih Hendl je jedino u sedmom Končertu grosu u B-duru, od ukupno dvanaest iz opusa 6, izostavio solistički končertino, pa je sve vrijeme u igru uključen cio gudački orkestar s kontinuom čembala. Оvaj interpretativno složen ciklus – spori markantni uvertirski, zatim brzi fugirani, potom centralni spori stav dominantno tihe dinamike, odmjereni Andante i finalni sinkopirani hornpajp – posjeduje bogatstvo kompozitorske i izvođačke praske baroknog doba, koju je orkestar prilično jasno predstavio.

Utisak Hendlovog racionalizma u muzici prenijet je u doba bečke klasike, kada je Mocartova Serenada za gudače br. 13, široj javnosti poznata „Mala noćna muzika“, zazvučala sasvim umjerena u svojim tempima i bezhisterična u ritmičkom toku. Оtkrivanjem detalja u ovom klasičnom sonatnom ciklusu, preinačeno je u osnovi jedno sasvim za svoje doba „ligtht“ muzičko djelo u akademski seriozno, ali i dalje ljupko i dostupno širem auditorijumu.

Škola, koju je kao stil sviranja i dirigovanja usvojio i uobličio maestro Jagušt, prikazana je u svojoj raskoši upravo na primjeru koji to i omogućava. Romantičarska Serenada u C-duru P. I. Čajkovskog izvedena je s velikom pažnjom u okvirima kompozitorovog sintaksičkog sistema. Stoga je okestar postao pravi izvođački medijum kroz koji se emocija oslobađala.

Moć orkestra

Jednostavan, na neki način „ogoljen“ koncept koncerta, bez učešća soliste koji bi pažnju koncerta u cjelini preusmjerio na svoju tačku, ostavio je mogućnost da se orkestar, kao festivalski neizostavni atribut, prikaže u punom svjetlu. Na kraju, uslijedio je bis – čuveni Menuet Luiđija Bokerinija, kao povratak harmoniji, redu, ali i kao odraz poštovanja i discipline, jer ovo djelo maestro nije dirigovao, već je ponosno slušao sjedeći iza svog orkestra. Zahvaljujući Mladenu Jaguštu, iskusnom horskom, oratorijumskom, operskom i orkestarskom dirigentu, koji je svoje iskustvo sticao tokom više od šest decenija, Festivalski orkestar je pokazao kako može/treba svirati/razumjeti kompozicije istorijski različitih stilova/konteksta. Bravo, maestro!

(Izvor:Pobjeda)