Bunjuelova kuća probno je otvorena izložbom u decembru 2011. godine povodom pola vijeka filma „Viridiana“, koji je Vatikan nazvao blasfemičnim. Kuća je zatvorena ponovo u maju 2012. i opet otvorena prošle nedjelje okruglim stolom na kome su učestvovali režiseri, novinari i zvijezda Bunjuelovih filmova, glumica Silvija Pinal.
Miran dom
U dnu uske, slijepe ulice u centru oblasti u Meksiko Sitiju gdje živi srednja klasa, leži trospratna kuća od cigle sa bijelim prozorima koja ne daje nikakav nagovještaj o bizarnim i šokatnim predstavama koje su u njoj smišljene. Bunjuel je živio je u jednostavnoj ograđenoj kući više od 30 godina nakon što se smjestio u Meksiku, gdje je pobjegao iz građanskim ratom razorene Španije. Za čovjeka koji je šokirao gledaoce scenama ruke iz koje izlaze mravi, sječenja očne jabučice žiletom i večera na klozetskim šoljama, Bunjuel je ovdje živio iznenađujuće mirno.
Bunjuelov dom je, i pored živopisne ostavštine, predstavljen onakav kakav je bio za života režisera i ni nalik muzejskom tretmanu kuća ruskog revolucionara Lava Trockog ili slikarke Fride Kalo. Bunjuel nikada nije zamislio svoju kuću kao ogledalo svog rada, što, na primjer, nije slučaj sa meksičkim režiserom Giljermom del Torom, čiji je dom u južnoj Kaliforniji prepun čudovišta i slika junaka iz njegovih filmova.
Lojalan rutini
Pisac Karlos Fuentes jednom prilikom se našalio na Bunjuelov račun rekavši da je njegov dom „bezličan kao zubarska čekaonica“. Ironično, budući da je Bunjuel živio kao mali buržuj, kaže Hoze de la Klina, jedan od autora serije intervjua sa režiserom pod nazivom „Luis Bunuel, Don’t Peek Inside“ („Luis Bunjuel, ne viri“).
- Nije pokušavao da se pretvara da je boem ili neshvaćeni umjetnik. Njegov život je bio prilično normalan i miran – kaže De la Klina. Bunjuel potvrđuje ovu tvrdnju u svojim memoarima, gdje piše: „osjećam se dobro jedino u svojoj kući gdje sam lojalan svakodnevnoj rutini“. Sveštenik koji je poznavao Bunjuela kaže da je Bunjuel volio da istu tu rutinu prekine spaljivanjem romana Agate Kristi i drugih pisaca u svom kaminu.
Pomjeranje granica ukusa i naracije
Kritičari smatraju da je Bunjuel jedan od najvećih režisera, koji je filmovima kao što su „Zlatno doba“ i „Opskurni predmet želje“ pomjerao granice dobrog ukusa, ali i naracije. Bunjuelovi savremenici u Holivudu, prije svih Alfred Hičkok i Džordž Kjukor, divili su se režiserovoj slobodi i kreativnosti sa kojima je snimio 32 filma. Bunjuel je i danas inspiracija za filmske umjetnike. Na primjer, režiser Vudi Alen učinio je da se lik Ovena Vilsona u filmu „Ponoć u Parizu“ iz 2011. godine upozna sa mladim Bunjuelom.
(Izvor:Pobjeda)
