Naš utisak je da je na prošlonedeljnim izborima u Crnoj Gori pobijedio Abazović. Sigurno će neki sad skočiti na noge i zapitati se – „kako to“?

Lijepo, jednostavno je. Državom ne vlada onaj koji je dobio najviše glasova, već onaj koji ima vladu. A to je Abazović. Ne bude li se „Europa zdaj“ dala u pamet i ujedinila sa Demokratskom partijom socijalista i sa manjinama radi zajedničke vlade, duge vlade - verovatno neće ni biti. I tako će Abazović nastaviti da vlada sa Crnom Gorom i u novom parlamentu koji ga nije birao. Najlepše za Abazovića je i to što taj novi parlament ne može ni da obori tu njegovu vladu iz prošlog parlamenta, jer je već oborena. 

Zamršeno? Jeste, tim prije što će on, kao vlasnik partije od četiri poslanika sa isto toliko postotnog učešća u biračkim glasovima, gospodariti kao da ih ima svih 81 i stopostotnu glasačku podršku.

Zato, za sada, on može da igra „šotu“ na još kojoj narednoj svadbi nekog od političara bez vlasti.

Ne bude li izabrana nova vlada u naredna tri meseca, onda će se opet ići na izbore, a to uzima bar još mjesec i po dana, posle toga idu žalbe na nepravilnosti na kutijama i nevaljalštine u izbornoj tišini, potom idu nove kalkulacije oko sastava vlade… Sve u svemu, ako te nove vlade opet ne bude, eto Abazovića na premijerskom dočeku nove 2024. godine! Do tada će da nauči da igra i valcer, i eto ga u Beču na novogodišnjem koncertu. Bio bi on tada jedan od svetskih rekordera vladavine bez podrške parlamenta u parlamentarnoj državi!

Bio bi još jedan dokaz da inteligentan evropski narod može da odbaci razum u korist infantilnih revanšizama na štetu svog progresa.

KO SJEČE ČVOR

Jedino „Evropa zdaj“ može jednim potezom u 24 časa da odlučno izvede Crnu Goru iz krize vlasti i presječe sve dileme. 

Za to je potrebna državnička mudrost i smjelost vođe, a ne pubertetsko inaćenje indolenata kojim oni protestuju protiv bivših nedostataka Demokratske partije socijalista iz razdoblja vladavine Mila Đukanovića.

U krajnjoj liniji, protivničke partije DPS-u na izborima iz 2020. godine i opštinskim izborima prošle godine su temeljno mijenjale kadrovsku strukturu u državnoj administraciji i u velikom talasu postavljale svoje privrženike na dojučerašnja mesta podržavalaca DPS-a. U tome je učestvovala i „Evropa zdaj“ u proteklih osam meseci, od oktobra prošle godine.

Odmazda je završena, staro razdoblje je okončano. Došlo je do novog razdoblja, a goreg od starog. Crna Gora je zapala u rasulo ideološkog programa. Najveću korist od toga je imala Srpska pravoslavna crkva koja je dobila sve i sada ćuti, a sve partije su zapale u međusobne rivalitete bez sposobnosti da sklope čvrstu, nezavisnu, vladu od Srbije. Uživale su u iživljavanju postojanja.

HOD PO IVICI OPSTANKA

Ako je program „Europe zdaj“ zaista put u Brisel, zaista učvršćavanje položaja Crne Gore u NATO-u, zaista osuda Rusije zbog osvajanja Ukrajine i jačanje raznih kazni Rusiji zbog toga, i zaista podrška nezavisnosti Kosova – onda je njoj, od partija koje su na izborima 11. juna 2023. godine prešle prag od 3 odsto biračke podrške, jedino veoma bliska Demokratska partija socijalista i manjine.

Razlike u programu unutrašnje politike između ove dvije partija nisu nepremostive za saradnju: te razlike su skoncentrisane oko neodgovornog zaduživanja države radi finansiranja plata i penzija, oko uništenog državnog sistema zdravstvene zaštite i nezasluženog položaja Srpske pravoslavne crkve prema poklonjenoj „sakralnoj“ imovini Crnogoraca do 1918. godine.

Prve dvije razlike se mogu izgladiti, dok treća, izgleda, ne može – ali se može ostaviti po strani.

Abazović ne bi mogao da zaigra novu „šotu“ u slučaju istorijskog ujedinjavanja snaga „Evrope zdaj“ i Demokratske partije socijalista radi iskoraka Crne Gore.

Ovo ujedinjavanje možda možemo motivisati sledećim primjerom: Angela Merkel se oduprla svom prethodnom šefu, kompromitovanom Helmutu Kolu, i dogovorila se o „nemogućoj“ koaliciji ljutih ideoloških protivnika – njenih i bavarskih demohrišćana sa socijal-demokratama Gerharda Šredera - i osnovala je sa njima vladu.

Njen model je bio ovo: njoj mesto premijera, a dvema partijama podjednaka raspodjela ministara u vladi. I njoj ide i mesto predsjednika Bundestaga. Nisu oni dugo izdržali i već 2009. godine se otišlo na nove izbore – a tek tada se dogodilo još veće čudo: Angela Merkel se dogovorila sa Gvidom Vesterveleom, vođom liberala (slobodnih demokrata), da osnuju čudesnu vladu.

Uistinu je bila „miraculo“. Samo odvažnim političarima može biti važno da zbog dobra države osnuju zajednički program – čak iako su jedni hrišćani a drugi apsolutni antihrišćani i sekularisti. Zbog tog saveza su liberali 2013. godine na izborima ispali iz Bundestaga, a Merkelova je ojačala i opet nije prezala da još jedanput te godine ode u savez sa socijaldemokratama. I postala je ne samo vođa Evropske unije, već su je mnogi doživljavali kao predstavnika „slobodnog svijeta“.

Zar to nije poučno svjedočanstvo kako se vodi svoja zemlja?

I još da dodamo, Angela Merkel je vodila nemačku katoličku partiju iako je porijeklom pruska protestantkinja iz pastorske familije.

To što je Angela Merkel učinila u Njemačkoj je mnogo lakše u Crnoj Gori da se učini gdje su dvije vodeće partije sa ovih poslednjih izbora - ne samo civilne, već i programski mnogo bliže jedna drugoj od njemačkih. A to što se neki u ,,Europi zdaj“ osećaju većim hrišćanima od kir Perića i neće u savez sa socijalistima, malo znači ako bi slijedili primer Angele Merkel.

Ona je nosila krst u srcu, a zastavu u ruci.

PITANJE USTAVA CRNE GORE

Ustav uvek može da se dotjera amandmanima.

Čak i kad bi ,,Evropa zdaj“ poslušala savjet Zdravka Krivokapića da sa pučistima i beogradskim plaćenicima iz iredentističkog fronta obrazuje vladu, plus Bečićeve demokrate (,,zdajci“ neće Abazovića), ta grupacija ne bi imala glasačku moć u Skupštini da promijeni Ustav Crne Gore.

To je dobro, sreća je to, jer bi im, u suprotnom, mogla da se razvije beogradska kolonijalna ideja da Ustavom proglase sve Crnogorce u dijaspori za ravnopravne državljane sa pravom glasa – a onda, zbogom nezavisna Crna Goro. Ode tvoja zastava, lepa goro, u smeće. A kada bi i imali većinu, onda bi bilo gotovo nemoguće da ona Ustavom proglasi svaku subverziju nezavisnosti Crne Gore u korist druge države za veleizdaju maksimalne kažnjivosti.

Ta većina bi veleizdaju proglasila za junaštvo!

Ništa ne vrijede primeri beogradskih nacionalista kojim opravdavaju zahtjev za pravom glasa crnogorskoj dijaspori u Srbiji i van nje u Crnoj Gori. Oni nas podsećaju na praksu Hrvatske, Mađarske, Rumunije i drugih država koje su to učinile. To je loš primer, jer spoljni Hrvati, Mađari i Rumuni nisu prijetnja nezavisnosti Zagrebu, Budimpešti i Bukureštu, kao što to Crnogorci u Beogradu jesu.

Ovi prete sopstvenom narodu. One tri narodne skupine mogu jedino biti pretnja državama u kojima su one nacionalne manjine. A one takva prijetnja nisu, ne samo zbog politike nacionalne harmonije u Evropskoj uniji, već i zbog istorijskog sećanja na kazne koje su neke države među njima pretrpjele posle Prvog svjetskog rata. To, nažalost, nije tako sa mnogim spoljnim Crnogorcima koji itekako mogu postati dodatni saveznici domaćim frontovskim izdajnicima da Crnu Goru bace u pakao.

To se vjerovatno ne bi moglo desiti u koaliciji između ,,Europe zdaj“ i Demokratske partije socijalista, zajedno sa Bošnjacima, Albancima i Hrvatima. Ta grupacija bi imala dvotrećinsku glasačku većinu u Skupštini i nju ne bi mogao da nadbije nikakav pritisak iredentista u korist dijaspore, odnosno, beogradske grabeži. 

Otuda je savez „Europe zdaj“ i Demokratske partije socijalista najsigurnija odbrana suvereniteta građana Crne Gore da bez spoljnog miješanja čuvaju svoju državu.

DA LI JE ISTORIJSKI SAVEZ MOGUĆ

Istorijski savez između PES i DPS-a je moguć, ali, koliko je vjerovatan - nismo sigurni. Svi nosimo sumnju u njega. 

Malo ko može sa sigurnošću kazati koliko i čime Beograd, možda, drži čvrsto u šaci - kako Milatovića, tako i Spajića. Vulgarni ekonomski program Milatovića za potkupljivanje Crnogoraca tokom Krivokapićeve vlade jeste navodno izradilo beogradsko Ministarstvo finansija – i mi se ne protivimo da se tu osjeća zadah amoralnog shvatanja politike Srpske napredne stranke. Ali, kod toga još uvek nije jasno da li Beograd drži Milatovića u šaci kompromitujućim podacima koji ga bacaju u ropski položaj. To se odnosi i na Spajića.

Ideja o osnivanju „Europe zdaj“ kao kopije slovenačke partije iz 1991. godine je beogradski plan da se osakati glasački hor u Demokratskoj partiji socijalista, koji je proevropske i independističke orijentacije, i da se posle litijaške revolucije iz ulične mase povuku u novi civilni program protivnici unutrašnje politike Đukanovićevog režima.

Pokret „Evropa zdaj“ je zamišljen u Beogradu kao surogat Đukanovićevoj partiji sa zadatkom da prevari i njene glasače i proevropljane, i prebaci ih na nekompromitovanu grupu mladih genija, koji potom neće ispuniti snove svog izbornog tijela. 

Reakcija sumnjičavih glasača ovog pokreta se osjetila brzo, već prošle nedelje, kada je opšta izlaznost u kojoj oni učestvuju pala na neočekivanih 56 odsto. Gotovo polovina punoljetnog naroda u Crnoj Gori nije vidjela svog govornika za Skupštinu. To je ogroman broj nezadovoljnih koji svojom tišinom opominju političare da tutanj njihovog vanparlamentarnog protesta može biti veoma glasan.

ISKRENOST BIRAČA

Mi mislimo da postoji razdaljina između birača „Europe zdaj“ i Milatovića i Spajića.

Pred ovom dvojicom je tek sada zadatak da dokažu da oni stvarno jesu „Europa zdaj“; da nisu glumci beogradske tajne službe. Budu li otišli u savez sa zaverenicima iz Fronta, sa ovim „europskim pokretom“ će biti svršeno, a njegovo telo će se na sledećim izborima još više povući. 

Zbog toga bi mogao porasti relativni značaj iredentista da povećaju izglede da sa još većim uticajem guraju Crnu Goru u srbijanski zatvor.

Nije nemoguće da Spajić povuče „Europu zdaj“ samo za sebe u odnosu na Milatovića i time dokaže da je samostalni političar u odnosu na planove Beograda.

Za sada, beogradski tajni policajci ga torpeduju navodnim kriminalom u koji je bio navodno upleten sa korejskim kripto-bogatašem. Taj napad je vjerovatni dokaz da Spajić pokušava da se odvoji od Vučićeve kamarile.

On sada može da se spasava na samo dva načina: prvi, to je da se ipak preda Beogradu koji će zalediti navodne dokaze o njegovom beščašću, čime će postati doživotni avatar beogradskih kolonijalista. Drugi, da uđe u savez sa DPS-om, i potom osigura novu formaciju u crnogorskoj policiji i vojsci i združenim snagama sa svojim saveznicima odbrani svoje ime i stekne poverenje u crnogorskom narodnom tijelu. 

Samo on tu zna šta je za njega lakše, a šta teže. I, više od ičeg, zavisi od njegove etike.

ČEMU SE RADUJEMO

Radujemo se propasti politike Demokratskog fronta. Ne, ne u zluradom smislu gdje želimo lične noćne more vođama ove grupacije, ali nam beskrajno godi slom njihove politike i bezočnog sluganjstva osvajaču iz Beograda. Politika Fronta je nemoralna, kako zbog novca, tako i zbog klečanja. Kada jedan od njih, Knežević, za dokaz toga da je pravi Srbin uzima to što zna put do prve srpske pravoslavne crkve, a ne zato što je s ljubavlju shvatio „Seobe“ Miloša Crnjanskog, što ume da otpjeva himnu Svetozaru Miletiću i što je k srcu uzeo poruke Svetozara Markovića da je Velika Srbija epohalna zamka našeg prosperiteta – onda se propasti takvom srpstvu veselimo uz našu srpsku rakiju od dunje i pančevačko pivo iz 1722. godine.

Nema dokaza da je na Kosovu ikada bila starija pivara od naše. Mi ne priznajemo ni da je Kosovo kolijevka srpstva, već Banat i Vojvodina. Mi, Banaćani, smo stvorili kult Sv.Save koji su Srbijanci i prekodrinski Srbi upropastili, i od Save hrišćanina stvorili zlotvora i mučitelja Srba i svih drugih bratskih slovenskih naroda.

Jeste, radujemo se prepolovljavanju snage ,,demokratskih“ iredentista iz Fronta jer što nje bude manje, Crna Gora će biti veća. Svaki Srbin u Crnoj Gori ima pravo na svoju Crnu Goru, i dovoljna je tu samo jedna Podgorica i samo jedno Cetinje.

Šta će mu Beograd u Srbiji, zar je more Crne Gore manje lijepo od našeg plavog Dunava?

NIJE SVE GOTOVO

Sa izborima od 11. juna nije slomljen srbijanski nacionalizam u Crnogoraca. Oslabljen jeste. Bude li ,,Europa zdaj“ odlučila da sa srpskim nacionalistima uđe u koalicioni sporazum, njihova vlada će produžiti i pogoršati agoniju evropskih šansi Crne Gore. Ništa tu neće pomoći korumpiranje stanovništva novim dizanjem plata i penzija emitovanjem državnih obveznica. Đavo brzo dođe da ih naplati. On nema milosti.

Abazović vas gleda. I mi se nadamo da evro-srbijanska vlada neće biti sklopljena. Tu nam je cilj isti sa Abazovićevim, ali nam razlog nije. Mi priželjkujemo čistu evro-crnogorsku vladu sa programom za razvoj.

Tada će i nama u Srbiji biti lakše. Mučiće nas jedna zabluda manje, a razveseliti jedna pjesma više.

Izvor:Pobjeda