Na sreću, svako ljudsko lice ima svoje jedinstvene crte, a za to možemo da zahvalimo evoluciji. Prema novoj američkoj studiji, evolucija je podarila čovjeku posebne crte lice jer je za ljude važno da mogu da prepoznaju druge i da budu prepoznati.

– Da svi izgledaju više manje isto nastao bi opšti haos. Bilo bi zaista teško razlikovati članove porodice, kolege s posla, prijatelje i komšije od potpunih stranaca. Naravno, bili bismo u stanju da shvatimo ko je ko nakon kraćeg razgovora, ali kako bi to bilo naporno – kazao je koautor studije dr Majkl Šihen sa Kalifornijskog Univerziteta.

Tokom istraživanja, Šihen i njegove kolege su proučili podatke tjelesnih pregleda bijelih i crnih muškaraca i žena u vojsci iz 1988. Naučnici su se posebno zabavili razlikama u crtama lica, poput razmaka zenica i širine nosa, i zaključili da oni variraju daleko više od razlika zapaženih na drugim dijelovima tijela, kao što je, na primjer, dužina ruku.

Najviše varijacija zabilježeno je u tzv. „trouglu“ koji čine oči, nos i usta. Ustanovljeno je, takođe, da se svaka crta lica razlikuje nezavisno od drugih. Naime, ne postoji nikakva veza između razmaka očiju na primjer i širine nosa.

Rezultati studije sugerišu da su facijalne varijacije proizvod prirodne selekcije. Istraživači su analizarali i varijacije u genomima više od 1.000 ljudi širom svijeta. Posebno su proučili genetske oblasti vezane za oblik lica i otkrili da postoji više varijacija unutar tih oblasti u poređenju sa genima koji određuju druge karakteristike, poput visine.

– Prirodna sekekcija ima tendenciju da briše genetske varijacije osobina od kojih zavisi opstanak. A ovde se dešava upravo suprotno; selekcija održava raznolikost. Sve se to poklapa sa idejom da je prirodna selekcija podstakla različitost radi lakšeg prepoznavanja – naveo je drugi autor studije dr Majkl Nahman, genetičar i profesor integrativne biologije sa Kalifornijskog Univerziteta.

Nisu samo ljudi razvili distinktivna obeležja, koje naučnici nazivaju „identitetskim signalima“, kako bi se razlikovali u masi. I druge životinje se, poput osa, međusobno razlikuju po liku, dok se druge pri raspoznavanju oslanjaju na specifični zov, miris, šare, itd. Identitetski signali pomažu životinjama da odbrane svoju teritoriju i ispolje dominaciju, objašnjavaju istraživači.

Takođe, kao i ljudima, oni pomažu životinjama da shvate kome treba da poklone pažnju, da pomognu, koga da nagrade, a koga da kazne. Zašto su ljudi skloniji da koriste lica umjesto druge dijelove tijela u međusobnom prepoznavanju?

Prije svega zato što su evoluirali od primata koji su više koristili vid, a manje miris od ostalih sisara. Naučnici polaze od hipoteze da zagledanje u lice umjesto u drugi deo tijela kako bi se odredio identitet omogućava primatima da vide gde druga životinja usmjerava progled i prate pokrete čeljusti kako bi znali da li će pokušati da ih ugrize.

– Naravno da ljude prepoznajemo i po drugim osobinama – njihovoj visini, stasu. Međutim, smatramo da je lice dominantan način da se ljudi identifikuju – zaključio je Šihen, čija je studija objavljena u časopisu Nature Communication.

(dnevni.rs)